हाई ब्लडप्रेसर बारे १८ भ्रम र सत्य, प्रेसरको बिरामीले अवश्य पढ्नुहोस

हाई ब्लडप्रेसर बारे १८ भ्रम र सत्य, प्रेसरको बिरामीले अवश्य पढ्नुहोस

 

बढ्दो आधुनिकिकरणले जीवनशैली जति सहज बनाएको छ । मानव स्वास्थ्यमा नयाँ समस्या पनि निम्त्याइरहेको पाइएको छ । सन्दर्भः हाई ब्लडप्रेसरको हो । कुनै समयमा आक्कलझुक्कल देखिने ब्लडप्रेसरको समस्या अहिले धेरैको साझा भएको छ । २० देखि ३० बर्षका जवानमा पनि यो समस्याको लागि नियमित औषधि सेवन गर्नुपर्ने अवस्था देखिएको छ । ब्लडप्रेसरका कारण मध्ये करिब २ देखि ३ प्रतिशतको मात्रै कारण प्रष्ट देखिएको छ । बाँकी ९७ प्रतिशतको कारण पत्ता लागेको छैन ।

बदलिँदो जीवन शैलीसंगै मानिसहरु विलासी भएका छन् । मीठो–मीठो मात्र खानुपर्ने, मांसाहारी खानामै जोड दिने, रक्सी, सूर्ती आदि नशाको सेवन गर्नुपर्ने, ज्यादातर समय मानसिक तनावमा रहनुपर्ने वाध्यता, शारिरिक व्यायामको कमी आदिले पनि ब्लडप्रेसरको समस्या थपिदै गएको देखिन्छ। फलस्वरुप ह्दयाघात, प्यारालाइसिस (मस्तिष्कघात), मिर्गौलामा तथा आंखामा क्षति आदि ह्वात्तै बढेको पाइएको छ ।

ब्लडप्रेसर सुन्दा सामान्य लागेपनि यसले गर्ने भयानक असरहरुबारे मानिसहरुमा पर्याप्त जानकारी नभएकोले होला, खासै महत्व दिएको पाइदैन। जसले ब्लडप्रेसरले गर्ने दुर्घटना प्रत्यक्ष देखेका हुन्छन्, भोगेका हुन्छन् । उनीहरुले मात्रै ब्लडप्रेसर यस्तो रहेछ भनेर आत्मसात गरेका हुन्छन्। ब्लडप्रेसर सम्बन्धि प्रशस्त भ्रम छन् । यसको औषधी खायो भने यस्तो हुन्छ रे, जिन्दगीभरि खानुपर्छ रे, साइड इफेक्ट गर्छ रे भन्ने धेरै किसिमका भनाइहरु सुनिन्छन्, तर औषधी नखाई सधैं हाइ ब्लडप्रेसर लिएर हिंड्दा के के खतरा हुन्छ भन्ने कसैले विचार गरेको देखिंदैन। ब्लडप्रेसर सम्बन्धि जनमानसमा रहेका केही भ्रम र सत्य यसप्रकार छन् ।

डाक्टरसाब्, केही भएकै छैन किन औषधी खानु ?

ब्लड प्रेसर हाइ भएका बिरामीहरुलाई सबैलाई लक्षणहरु देखिनैपर्छ भन्ने छैन । कसैलाई १५० पुग्नासाथ टाउको दुख्ने, रिंगटा लाग्ने भएर आइपुग्छन् भने कोही कोहीमा माथिको (सिस्टोलिक) प्रेसर २२० पुग्दा पनि कुनै लक्षण नदेखिने हुन सक्छन्। बिरामीहरु अन्य कुनै कारणको लागि प्रेसर जाँच गर्दा हाइ देखिएपछि डाक्टरकहाँ पुग्छन्। कतिपय अवस्थामा प्रेसर हाइ भएर पनि लक्षण नदेख्नु भनेको लक्षण देखिने प्रेसर भन्दा खतरनाक हुन सक्छन्। यस अर्थमा कि लक्षण नदेखिदा आफूलाई सबै ठीकै छ, म स्वस्थ छु भन्ने पर्छ र कुनै बेला त्यही रक्तचापले ठूलै समस्यामा पार्न सक्छ । केही लक्षण नदेखिए पनि निरन्तर हाइ प्रेसरले शरीरका अंगहरुमा पुर्याउने क्षति पुर्याइ नै रहेको हुन्छ। विशेषगरि मुटु, मृगौला, आंखा र मस्तिष्कमा । यस्ता प्रेसर हाइ भएर पनि लक्षण नदेखिने बिरामीहरु नै एकै चोटि ह्दयाघात, मस्तिष्कघात भइसकेको अवस्थामा पनि आउने गरेको भेटिएको छ। त्यसैले आफ्नो ब्लडप्रेसर समय समयमा देखाइरहनु आवश्यक छ। साथै प्रेसर हाइ भएर लक्षण नदेखिए पनि भविष्यमा हुनसक्ने क्षतिबाट बच्न औषधी सेवन आवश्यक छ।

औषधी सुरु गरेपछि त सधैं खानुपर्छ रे !

मानिसहरु अरु समस्याको लागि औषधी खान डराउंदैनन् तर ब्लड प्रेसरको औषधी भनेपछि हच्किहाल्छन् । ब्लडप्रेसरले गर्नसक्ने खतराहरुबारे आवश्यक ज्ञान नभएकोले नै मानिसहरु यति साह्रो हच्केको जस्तो लाग्छ । तर ब्लडप्रेसर त्यति धेरै हाइ नभएको अवस्थामा, पहिलोपल्ट देखिएको ब्लडप्रेसर, तथा शरीरका अंगहरुमा क्षति नपुगिसकेको अवस्थामा केही महिना औषधी नखाई अन्य उपाय अवलम्बन गरेर ब्लडप्रेसर घटाउन कोशिस गर्न सकिन्छ । तर, यी उपाय अपनाउँदा पनि ब्लडप्रेसर उच्च रहीरहेमा औषधी शुरु गर्न धेरै ढिला नगरेकै राम्रो हुन्छ । अरु उपाय भन्नाले खानामा नून, चिल्लोको मात्रामा कमी गर्ने, दिनहुँ शारिरिक व्यायाम गर्ने, मानसिक तनावलाई कम गर्ने आदि बुझिन्छ ।

औषधी बन्द गर्न मिल्छ ?

ब्लडप्रेसरको औषधीको मुख्य काम ब्लडप्रेसरलाई नियन्त्रणभित्र राख्नु हो । ब्लडप्रेसरलाइ नियन्त्रणभित्र राखेर शरीरका अन्य अंगहरुमा क्षति पुग्नबाट यसले बचाइराखेको हुन्छ । नियमित औषधी सेवन गर्दै जाँदा र चिकित्सकको सल्लाह बमोजिम खानामा नियन्त्रण, नियमित व्यायाम आदि गर्दै गएमा कुनै समय ब्लडप्रेसर घट्दै पनि जानसक्छ । बारम्बार नाप्दा पनि आवश्यक भन्दा घट्दै गएको पाइएमा चिकित्सकको सल्लाह लिएर खाने औषधीको मात्रा कम वा औषधी बन्द पनि गर्न सकिन्छ ।

औषधीले त किड्नी खराब गर्छ रे नि !

साइड इफेक्ट सबै औषधीको हुन्छ । सिटामोल पनि धेरै खायो भने कलेजो, मृगौला खराब गर्छ । खानेकुराहरुको पनि आफ्नै किसिमको साइड इफेक्ट हुुन्छ । चिनी, गुलियो धेरै खाएमा मोटोपना बढ्छ, नून धेरै भएमा प्रेसर बढ्छ । चिल्लो धेरै खाएमा रगतमा कोेलेष्ट्रोल बढ्छ जसले मुटुरोगको खतरा हुन्छ । तर, यसो भनेर खानेकुरा पनि नखाने त ? खाना किन खान्छौं भन्दा स्वस्थ रहन ।

त्यस्तै ब्लडप्रेसरको औषधी पनि स्वस्थ रहनै खाने हो । ब्लडप्रेसरका औषधीहरुको पनि आफ्नै किसिमका साइड इफेक्टहरु छन् । तर, ती सबै साइड इफेक्टहरु सधै सबैलाई हुन्छन् नै भन्ने होइन । कुनै साइड इफेक्ट छोटो समयमै देखा पर्छन् भने कुनै २०– ३० बर्षको लगातार औषधी सेवनपछि देखिन्छन् । डाक्टरको सम्पर्कमा बसेर डाक्टरको सल्लाह अनुसार नियमित चेकजाँच गरिरहेमा साइड इफेक्टहरु हुन थालेको तरुन्तै पत्ता लाग्छ । साइड इफेक्ट भएको थाहा पाएमा ब्लडप्रेसरको औषधी अदलबदल गरेर साइड इफेक्टले गर्ने क्षतिबाट बच्न सकिन्छ ।

तर साइड इफेक्ट गर्छ भनेर औषधी शुरु नगरी सधै ब्लडप्रेसर हाइ लिएर बस्दा प्यारालाइसि, ह्दयाघात हुने, मृगौला कामै नलाग्ने अवस्थामा पुग्ने, आँखाको ज्योति गुम्ने जस्ता भयानक असरहरु हुनसक्छन् । जुन असरहरुको तुलनामा औषधीको साइड इफेक्ट केही होइन ।

औषधी खाएपछि पनि रक्सी, चुरोट छोड्नु पर्छ र ?

रक्सी, चुरोट, सूर्तीसेवनले राम्रो गर्छ भनेर कतै लेखेको देख्नुभएको छ ? यस्ता कुराको सेवनले शरीरका फोक्सो, मुटु, कलेजो, पेट, आन्द्रा, मानसिक स्थिति सबैतिर क्षति बाहेक केही गर्दैन । धूमपान गर्ने मानिसलाई हाइ ब्लडप्रेसर, आन्द्रा प्वाल पर्ने, फोक्सोको दम, फोक्सोको क्यान्सर, मुखको क्यान्सर हुने लगायत ह्दयाघात हुने सम्भावना रहिरहन्छ । जाँड, रक्सी पिउँदा हामीमध्ये कतिजनालाई एउटा सीमामा रहेर पिउने आदत हुन्छ ? मैले देखेको ब्लडप्रेसरका बिरामीहरुमा धेरैमा ५ प्रतिशत बिरामीहरुमा मात्र यस्तो भेटेको छु । रक्सी पिएपछि बेहोशै हुने गरी पिउनुपर्ने, रक्सीसँग भुटेको तारेको, पिरो, नूनिलो स्न्याक्स नै चाहिने तथा ड्रिंक गर्दा चुरोट पिउनुको छुट्टै मजा हुने गरेको बिरामीहरु बताउछन् । रक्तचाप बढाउनुमा धूमपान तथा रक्सीको पनि उत्तिकै योगदान रहन्छ । त्यसैले विदेशमा गरिएको केही अध्ययनमा केही मात्रामा अल्कोहोल सेवन राम्रो भने पनि ब्लडप्रेसरको लागि नपिउनु नै ठीक हुन्छ।

म त रक्सी खान्नँ, दुईचार बोतल वियर मात्र पिउने हो !

अधिकांश मानिसमा यो धारणा व्याप्त छ कि रक्सी भनेपछि ह्विस्की मात्रै हो। तर वियर, वाइन, रम, जिन, भोड्का, ब्राण्डी यी सबै रक्सीकै वर्गमा पर्छन्। फरक यति हो कि वियर, वाइन आदिमा अल्कोहोलको मात्रा कम हुन्छ, अरुमा बढी।

मैले यो ५ र ५० गरि ५५ मिलिग्राम खाँदैछु । तरपनि प्रेसर घट्दैन बा !

ब्लडप्रेसर नियन्त्रणको लागि चलाइने औषधी मानिसको शारिरिक बनावट, वजन, साथमा रहेको अरु समस्याहरु, खानपान, उसले गर्ने शारिरिक व्यायाम आदिमा भर पर्छ । त्यसैले कसैलाई एउटा औषधीको सानो डोजमात्र खाए पुग्छ भने कसैलाई दुई, तीनवटा त्यो पनि दिनको दुईपटक वा बढी पनि खानुपर्ने पनि हुनसक्छ । ब्लडप्रेसरको औषधी कति मात्राको खाने भन्ने कुरा मानिस मानिसमा निर्भर गर्छ ।

ब्लडप्रेसरको औषधीहरु कुनै २.५ मिलिग्राम बाट शुरु हुन्छ, कुनै २५ बाट शुरु हुन्छ त कुनै २० बाट । एउटा किसिमको औषधीको २.५ मिलिग्राम बराबर अर्को किसिमको औषधीको २५ मिलिग्राम पनि हुनसक्छ । त्यसैले २५ मिलिग्राम भन्दैमा एकदम हाइ डोज भन्ने बुझ्नुहुँदैन।

अँ त्यो रातो पान आकारको खाएको, अरु त खाएको छैन !

विशेषगरि घरमा एक्लै बस्ने, कम पढेलेखेका, नपढेका विरामीहरुमा तथा ब्लडप्रेसरका साथै अन्य समस्याको पनि औषधी खाने बिरामीहरुमा यो समस्या देखिन्छ । एउटा भन्दा धेरै गोली खानुपरेको अवस्थामा यस्ता बिरामीहरु झुक्किएर एउटा खानुपर्नेमा दुईपटक खाएको, खानुपर्ने चाहिँ नखाएको, राति खानुपर्ने बिहान खाएको, खानापछि खानुपर्ने अगाडि खाएको आदि समस्याहरु सामान्य हुन्। अझ कति त औषधी सकेपछि ल्याइदिने मान्छे नभएको भनेर औषधी खानै बन्द गरेर पनि आउँछन् । यसको कारण रक्तचाप अनियन्त्रित भइदिन्छ जस्को कारण कतिपय अवस्थामा प्यारालाइसिस, ह्दयाघात भएको अवस्थामा पनि बिरामीहरु आउँछन्। यस्तो कुरामा घरमा भएका पढेलेखेका मानिसहरुको गहन जिम्मेवारी हुन्छ ।

त्यस्ता बिरामीहरुलाई नाम भन्दा पनि औषधीको आकार, रंग तथा साइजको जानकारी बढी हुन्छ । एकभन्दा बढी औषधी खानुपरेको अवस्थामा हरेक औषधीहरुलाई छुट्टाछुट्टै सानो सानो बट्टामा राखेर यो बट्टाको यतिखेर खाने भनेर बुझाउने गरेमा गल्ती हुने समस्या कम हुन्थ्यो कि ?

के गर्नु आफू त बिजनेसम्यान परियो, साँझ बस्नै पर्छ !

विजनेसम्यानहरुको धेरैको गुनासो यही हुन्छ । विजनेस पनि चलाउनैपर्यो, विजनेस चलाउन पार्टीको मन राख्नैपर्यो । अनि मन राख्न यसो बसिदिनैपर्यो । अनि उनीहरुको कामको कुनै समय नै हुँदैन । यता पैसा उठाउ, उता झगडा गर, यता सामान सप्लाइ, उताबाट सामान छुटाउ, विहान उठेदेखि फोन, अफिसमा मिटिङ, यता जाउ, उता जाउ, यता कराउ, गाली गर, बेलुकी अफिस छुटेपछि पार्टीसँग मिटिङ्, राति घर आयो, नसुतुन्जेल फेरि फोन । सुत्यो, विहान उठ्यो, त्यही दैनिकी । न शनिवार, न विदा । न शारिरिक आराम, न मानसिक आराम ।

सधै तनावपूर्ण वातावरण, आरामको कमी, शारिरिक व्यायामको कमी, अव्यवस्थित खानपान, नियमित स्वास्थ्य जांचको कमी आदि भएपछि यस्तै व्यक्तिहरुमा ब्लडप्रेसर, सुगरको समस्या देखापर्दछ । जसको कारण पछि गएर ह्दयाघात, पक्षघात जस्ता भयानक समस्याहरु भोग्नुपर्दछ । धेरैजसो व्यापारी पढेलेखेकै हुन्छन् । स्वास्थ्यमा नराम्रो असर परिरहेको छ भन्ने पनि थाहा हुन्छ तर पनि चेकजाँचको लागि समय छुट्याउन सक्दैनन् । त्यसैले स्वास्थ्य जोगाउनु धन कमाउनु भन्दा कम हो र ?

प्रेसरको औषधी शुरु गरेको चक्कर आएर उठ्नै सकिनँ !

ब्लडप्रेसरको औषधी शुरु गर्दा एकैचोटी ठूलो डोजमा शुरु गरिदैन । एउटा डोजबाट शुरु गरेर केही दिनपछि फेरि रक्तचापको मात्रा हेरेर औषधीको डोज आवश्यकतानुसार घटबढ गरिन्छ । त्यसैले औषधि शुरु गरेको केही दिनमा रक्तचाप धेरै कम पनि हुनसक्छ वा औषधीको डोज कम भएर रक्तचाप उच्च नै रहिरहन पनि सक्छ । साथै औषधी शुरु गर्नासाथ केही साइडइफेक्ट भइहाले औषधी बदल्नुपर्ने पनि हुन्छ । त्यसैले औषधी शुरु गरेपछि डोज मिलाउनुपर्ने भएकोले रक्तचाप नियन्त्रणमा नआएसम्म आवश्यकतानुसार आफ्नो डाक्टरको सम्पर्कमा बस्नु राम्रो हुन्छ ।

प्रेसरको औषधी खाएपछि खुट्टा सुन्निन थाल्यो !

माथि भनिए जस्तै ब्लडप्रेसरका औषधीको पनि केही साइड इफेक्टहरु हुन्छन् । कुनै औषधी खाँदा खुट्टा सुन्निने समस्या हुनसक्छ । कुनैले मुटुको ढुकढुकी बढाउन सक्छ । कुनैले ढुकढुकी चाहिने भन्दा कम गराउन सक्छ । ब्लडप्रेसरकै कुनै औषधीले सुख्खा खोकी लाग्ने गर्छ । कुनै औषधी शुरु गरेपछि पहिले नहुने स्वाँ स्वाँ शुरु भएको हुन सक्छ । कुनै औषधी ले मृगौलामा असर पार्न पनि सक्छ । एक किसिमको औषधीले लोग्ने मानिसको यौन उत्तेजनामा कमी, यौनेच्छामा कमी आउने आदि समस्या पनि गर्न सक्छ । ब्लडपे्रसरको औषधी शुरु गरेपछि पहिले नभएको समस्याहरु देखापरे जस्तो लागे डाक्टरसँग सम्पर्क गरिहाल्नुपर्छ । यो साइड इफेक्ट भन्ने कुरा औषधी खानासाथ सबैलाई र सधैं हुने कुरा होइन ।

त्यसैले ब्लडप्रेसरको औषधी विशेषज्ञ डाक्टरसँग चेकजाच गरेर मात्र शुरु गर्नुपर्छ । कुनै चेकजाँच नगराई मेडिकलबाट सिधै किनेर खाने बानी गर्नुहुँदैन । साथै औषधी शुरु गरेपछि ब्लडप्रेसर ठीकै रहिरहेपनि तथा शारिरिक, मानसिक रुपमा ठीकै लागेपनि कम्तीमा १५ दिनमा एकचोटि ब्लडप्रेसर नाप्ने बानी बसाल्नैपर्छ र डाक्टरसँग कम्तीमा ३ महिना र बढीमा ६ महिनामा एकचोटि भेट्ने गर्नैपर्छ ।

प्रेसरको औषधी खान थालेको २ वर्ष भयो । सबै ठिकै थियो, किन जाँच्नुपर्यो र ?

धेरै विरामीहरु औषधी शुरु गरेपछि शरीर आराम भएको महसुस भएपछि नियमित औषधी त खान्छन् तर बर्षौसम्म चेकजाँच गराउन डाक्टरकहाँ जाँदैनन् । न त फेरि–फेरि रक्तचाप जँचाएरै हेर्छन् । कारण सोध्दा औषधी शुरु गरेपछि आफूलाई आराम भएको, कुनै नयाँ समस्या नआएको, घर टाढा भएर आउने मौका नपाएको जस्ता कुराहरु गर्छन् ।

माथि भनिएजस्तै ब्लडप्रेसर आफैले शरीरका विभिन्न अंगहरुमा असर पुर्याइरहेको हुन्छ । त्यसमाथि नियमित औषधी सेवन गर्नेहरुलाई औषधीको साइडइफेक्ट पनि हुनसक्ने सम्भावना रहन्छ। आफूलाई नयाँ समस्या केही नभएको अवस्थामा पनि डाक्टरसँग नियमित कम्तीमा छ महिनामा एकचोटि चेकजाँच गराउने गरेमा शरीरमा कुनै किसिमको हानिनोक्सानी हुन लागेको भएमा तुरुन्त पत्ता लाग्छ र भविष्यमा हुन खसक्ने क्षतिबाट जोगिन सकिन्छ ।

प्रेसरका बिरामीले के के जाँच नियमित गर्नुपर्छ ?

प्रेसरका विरामी तथा प्रेसरको औषधी खाने विरामीहरुले रगतमा सुगरको मात्रा, हेमोग्लोविनको मात्रा, मिर्गौला तथा पिसाबको जांच तथा कोलेष्ट्रेलको जांच कम्तीमा ३ बढीमा ६ महिनामा नियमित गरिरहनुपर्र्दछ । साथै इसीजी, इको जाँचहरु मुुटुरोग विशेषज्ञको सल्लाहनुसार दोहोर्याउनुपर्छ । यसले प्रेसर नियन्त्रणभित्र रहे–नरहेको पनि पत्ता लाग्छ। सबभन्दा महत्वपूर्ण शरीरमा कुनै साइड इफेक्ट भयो कि छैन भन्ने थाहा हुन्छ ।

डिजिटल मेशिनले जाँचेको सही हुन्न कि कसो ?

समयले मानिसको जीवनमा ल्याएको परिवर्तनसंगै ब्लडप्रेसर नाप्ने मसिनहरु, मोबाइल एप्लिकेशनहरु अचेल सजिलै उपलब्ध हुनथालेका छन् । तर अस्पतालहरुमा भने एन्ड्रोइड मसिनहरुनै बढी प्रयोगमा आउँछन् । यसको मुख्य कारण यसबाट नाप्दा रक्तचापको मात्रामा खासै धेरै तलमाथि नहुनु पनि हो । कतिपय डिजिटल मसिनले पनि राम्रै काम गर्छन् तर कतिपय अवस्थामा भर्खरको भर्खरै दोहोर्याएर नाप्दा पनि ब्लडप्रेसर धेरै नै फरक भएको पाइएको पनि देखिएको, सुनिएको छ । त्यसैले यस्ता मसिनबाट नाप्दा ब्लडप्रेसर धेरै वा चाहिने भन्दा थोरै देखिएको खण्डमा नजिकैको मेडिकल वा स्वास्थ्यकर्मीकहाँ गएर फेरि नापेर कन्फर्म गरेको राम्रो हुन्छ ।

घरमा नाप्दा ठिकै हुन्छ, अस्पताल गयो कि बीपी बढिहाल्छ !

मानिसको ब्लडप्रेसर मानिसले गर्ने शारिरिक व्यायाम, खाने खानेकुराहरु, निद्रा, तनाव आदि विभिन्न कुराहरुमा भर पर्छ । तनावको बेला, निद्रा नपरेको बेला, भर्खरै शारिरिक व्यायाम गरेको बेला, परिश्रमको काम गरेको बेला आदिमा केही क्षणको लागि ब्लडप्रेसर हाइ देखिन सक्छ । तर, सबै कुरा सामान्य भइसकेपछि ब्लडप्रेसर नर्मल लेवलमा आउँछ । जहिलेपनि ब्लडप्रेसर नाप्दा केही क्षण आराम गरेर, दिसापिसाब त्याग गरेर, तनावरहित रहेर नाप्दा सही परिणाम आउँछ । तर, यदि सामान्य अवस्थामा रहेको बेला पनि ब्लडप्रेसर बढीरहने भएमा बढेकै मान्नुपर्छ ।

कोही–कोहीलाई घरमा ब्लडप्रेसर नाप्दा सधै एकदम नर्मल भेटिने तर, डाक्टर, नर्सको अगाडि पुगेपछि वा अस्पतालको वातावरणमा पुगेपछि अचानक प्रेसर बढ्ने समस्या हुन्छ । डाक्टरहरुले लगाउने सेतो कोट देखेपछि डराएर वा के होला कस्तो होला भन्ने त्रास मनमा लागेपछि यस्तो समस्या हुने भएकोले यसलाई ‘ह्वाइट कोट इफेक्ट’ पनि भनिन्छ । हाइ ब्लडप्रेसरका बिरामीहरुमध्ये करिब २० प्रतिशत समूहमा यो समस्या देखापर्ने कुरा अध्ययनमा देखापरेको छ । त्यसैले साँच्चिकै हाई हो वा इफेक्ट मात्रै हो भन्ने पहिचान गर्न २४ घण्टा मेसिन लगाएर ब्लडप्रेसरको अध्ययन गरिने एबीपि मेसिनको सहयोग पनि लिइन्छ ।

डाक्टरसाब्, मैले त ब्लडप्रेसर बढ्यो भनेर ५ दिनदेखि नून मुखामा हालेकै छैन !

ब्लडप्रेसरको समस्या भएको बिरामीलाई डाक्टरले दैनिक खाने नूनको मात्रा कम गर्नु भनेका हुन्छन्, बन्द गर्नु होइन । नून कम गर्ने भनेको नून भएको धेरै किसिमको परिकारहरु नखाने भनेको हो । शरिरलाइ चाहिने भनेको दैनिक ५ देखि ७ ग्राम अर्थात् दिनको एक चम्चा नून हो । यो भन्दा बढी ब्लडप्रेसरको लागि ठीक होइन । केही मात्रामा नून शारिरिक स्वस्थताको लागि पनि चाहिन्छ । त्यसैले नून चटक्कै बन्द गर्नाले शरिरमा अन्य समस्या गराउन सक्छ, त्यसैले नून चटक्कै बन्द गर्न कदापि हुँदैन ।

दिनका दिन करेला खाएर हुँदैन डाक्टरसाब ?

कति बिरामीहरु औषधि नखाने तर करेला, मेथी, नीमको पात, घ्यूकुमारी खाने, आर्युेवेदिक उपाय गर्ने, योगा, ध्यान गरेरै प्रेसर ठीक पार्छु भनेर अड्डी कस्छन् । यसमा म के भन्छु भने जसरी हुन्छ, रक्तचाप नियन्त्रणमा आउनुपरयो। माथि उल्लेखित सबै कुरा गर्दा कुनै नकारात्मक असर त पर्दैन । तर यी सबै पनि गर्नुस्, ब्लडप्रेसर नाप्दै पनि गर्नुस्, ब्लडप्रेसर नियन्त्रण भएन भने औषधी त खानैपर्छ।

यो औषधी खाएपछि त डिप्रेशन हुन्छ रे नि !

एउटा वर्गको मानिसहरुमा जे पनि इन्टरनेटमा पढेर सम्पूर्ण जानकारी लिने प्रवृत्ति हुन्छ । यसो गर्नु एक किसिमले राम्रो पनि हो तर पूर्ण कुरा प्रष्ट नबुझिएको खण्डमा यसको नकारात्मक असर पनि पर्दछ । कुनै रोगको बारेमा पढ्दै जाँदा कतिपय प्राविधिक शब्दहरु, मेडिकल भाषा सबैले प्रष्ट बुझ्ने कुरै भएन । अनि यो भनेको यसो होला भन्दै अनुमानित अर्थ लगाउंदै बस्ने अनि त्यस विषयमा लेखिएका कुनै रोगका लक्षणहरु आफैलाई भएको जस्तो लाग्ने, म त ज्यादै रोगी भएछु भन्ने मनस्थितिको विकास हुने, अब म मर्छु भन्ने जस्ता निराशावादी सोचको विकास हुने जस्ता समस्या पनि भएको पाइएको छ ।

इन्टरनेटमा दिइएका रोग सम्बन्धि जानकारी धेरैजसो किताब पढेजस्तै हुन्छ । कुनै रोगको बारेमा पढ्दा यस्तो लक्षण यति प्रतिशतमा देखिन्छ, यस्ता साइड इफेक्ट फाट्टफुट्ट मात्र पाइन्छ, यो धेरै देखिन्छ । यो साइड इफेक्ट विश्वको यस कुनामा मात्र पाइन्छ । यो साइड इफेक्ट यो जातिमा मात्र बढी देखिन्छ । यसमा देखिन्न जस्ता कुराहरु विस्तृतमा लेखिएको हुन्छ । तर, मानिसको मन न हो, त्यहा जे सुकै लेखेपनि आँखाले त्यहां लेखिएका गम्भीर कुराहरु जस्तै मात्र देख्न पुग्छ । अनि होस् न होस् मलाइ पनि यस्तो भयो कि भन्दै डराउँदै बस्छन् ।

त्यसैले यदि कसैको त्यस्तो बानी छ भने इन्टरनेटमा लेखिएका कुराहरु प्रष्ट बुझ्ने क्षमता पनि हुनुपर्छ । कुनै कुरा नबुझे सम्बन्धित चिकित्सकसँग परामर्श गर्नुपर्छ । होइन भने यस्तो सामग्री नपढ्नु नै राम्रो हुन्छ ।

एक प्रकारको मानिसमा चेकजाँच गराउन जानै हिच्किचाउने बानी हुन्छ । डाक्टरकहां गएपछि केही न केही देखाइहाल्छन्, यो नखानू, यो नगर्नू भन्छन्, औषधी खान भन्छन्, अथवा केही समस्या देखिहाल्यो भने त टेन्सन हुन्छ त । भन्ने खालको सोचले उनीहरु चेकजांच नै गराँंदैनन्। यो पनि एकदम राम्रो बानी चाहिँ होइन ।

ब्लडप्रेसरको नकारात्मक असरहरुबाट जोगिन मानिस आफ्नो स्वास्थ्यको कुरामा अझ बढी सचेत हुनु जरुरी छ । साधारणतया उमेर ४० को वरिपरि पुगेपछि यदि भविष्यमा स्वस्थ भएर बाँच्ने, लामो समय बाँच्ने हो भने विशेषगरि केही कुराहरु, दैनिक स्वस्थ खाना खाने, रक्सी चुरोट, सूर्ती तथा कुनै नशा सेवन नगर्ने, नियमित शारिरिक व्यायाम गर्ने तथा मानसिक तनावबाट टाढा रहने आदि कुराहरु पालना गर्नैपर्ने देखिन्छ किनकि उमेरले ४० छोएपछि मानिसलाई धेरै रोगहरुले छुन थाल्दछन् । – डा श्रेष्ठ ग्राण्डी अन्तर्राष्ट्रिय अस्पतालमा कार्यरत छन् ।

~बिदेशबाट श्रीमान घाइते अवस्थामा फर्किने थाहा पाएपछि अर्कैसंग पोइला भाग्दाको यो बिजोग ! अन्तत पोइला लाने युवकले बेश्यालयमा पुराए भिडियो

जो कसैलाई रुवाउछ यो भिडियोले 😭😭 ! मृत आमाको दुध चुस्दै यी १७ महिने दुधे बालक जसलाई आफ्नो आमाको मृत्यु नै थाहा छैन >>>{भिडियो सहित}

कतारमा ३ जना नेपालीको गाडिले हानेर मृत्यु भएको छ पुरा समाचार पढ्न तलको लिंकमा क्लिक गर्नुहोस.

कतारमा ३ जना नेपालीको गाडिले हानेर मृत्यु भएको छ १ सुजन थापा २ मुश्कान थामी ३ सुमुन राई बाटो कर्श गर्ने क्रममा गाडीले हानेर निधन भएको छ ३ जनाको घर नै सुनसरी बताउनु भएको १ साल अघि रोजगारिको सिलसिलामा कतार जानू भएका थिए उहाँहरुको एकै चोटि कतार आउनु भएको थियो सुप्रर मार्केट कम्पनिमा छ सक्दो शेयर गर्नु होला बिदेसीको बिडा फोटो QTar news

गोठाटार पुल अगाडि भएको दुर्घटनामा मोटर साईकल चालकको घटना स्थलमै मृत्यु

दुखत खबर

भर्खरै गोठाटार पुल तथा जोरपाटी एभरेष्ट पेट्रोल पम्प अगाडी भएको दुर्घटनामा मोटर साईकल चालकको घटना स्थलमै मृत्यु भएको छ । भर्खरै भएकाे उक्त दुर्घटनामा माेटर साइकल चालकका अपत्यारिलो र असामयिक निधन भएकाे घटनास्थलबाट देख्न सकिन्छ ।

करिव १५ बर्ष पछी थाहा भयो राजदरवार हत्याकाण्डको रहस्यो ! यसरी गरिएको रहेछ स्व. राजा बिरेन्द्रको राजपरिवारलाई

अज्ञात व्यक्तिले गोली चलाएर वीरेन्द्रको वंशनाश गरेको दाबी गरेका छन् । १९ जेठ २०५८ मा नारायणहिटीको त्रिभुवन सदन (घटनास्थल) मा ड्युटीमा रहेका तत्कालीन सैनिक हवल्दार लालबहादुर लम्तेरी मगरका अनुसार हत्याराले पहिलो गोली नै दीपेन्द्रलाई हानेको थियो ।

दरबार हत्याकान्डको तीन महिनापछि हत्याको अभियोगमा मुद्दा चलेर अहिले नख्खु कारागारमा रहेका लम्तेरी मगरले गत साता नयाँ पत्रिकासित लामो कुराकानी गरे । उनले यतिसम्म भने, ‘दीपेन्द्रको ढाडमा ६ राउन्ड र बायाँ कन्चटमा एउटा ब्रस्ट फायर भएको हो ।’

हरेक महिनाको अन्तिम शुक्रबार ‘गुड फ्राइडे’ मनाउने क्रममा त्यस रात (१९ जेठ २०५८) भोजमा सरिक तत्कालीन राजा वीरेन्द्रसहित उनको परिवारका पाँचैजना र नातेदारको पनि हत्या भएको थियो । सरकारले पहिले स्वचालित हतियार पड्किएको बताएको थियो भने पछि दीपेन्द्रले गोली चलाएर आफ्नै बाबु, आमा, भाइ र बहिनी मारेको प्रतिवेदन सार्वजनिक गरेको थियो ।

दीपेन्द्रले गोली चलाएका होइनन्, षड्यन्त्रपूर्वक वंश नै नाश गरेर दीपेन्द्रलाई दोषी बनाइएको हो भन्ने चर्चा जनमानसमा भए पनि घटनाका कुनै पनि प्रत्यक्षदर्शीले दीपेन्द्र हत्यारा होइनन् भनेर बयान दिएका थिएनन् । ‘दीपेन्द्रले होइन, नकाव लगाएर उनको जस्तै अनुहार बनाएको हतियारधारीले’ गोली चलाएको थियो भन्ने लम्तेरी घटनाको पहिलो ‘प्रत्यक्षदर्शी’ हुन् । उनका अनुसार नकावधारी तत्कालीन शाहजादा पारस शाहसँगै भित्र आएका थिए । ‘भोज चलिरहेको बेला पारस गाडीमा बाहिरए,’ लम्तेरीले भने, ‘केहीबरेपछि त्यही गाडीमा दीपेन्द्रको मुखुन्डोधारी भित्र आएको हो ।’

लम्तेरीले घटना हुँदा दीपेन्द्र आफ्नै खोपीमा रहेको पनि बताए । ‘मलाई नै थाहा छ- दीपेन्द्र सरकार नसा लागेर खोपीमा सुतेका थिए, नकावधारीले पहिलो गोली त्यहीँ चलाएका हुन्, त्यसपछि चारैतिरबाट गोली चल्यो, मचाहिँ केराघारीमा ल्यान्ड पोजिसनमा बसेर बचेँ ।’लम्तेरी मगरका अनुसार दीपेन्द्र आफ्नै खोपीमा मरेका हुन् । ‘दुईजना एडिसीले लास उठाएर सैनिक प्रहरीको गाडीमा छाउनी पुर्‍याएका हुन् । दीपेन्द्र त्यतिबेलै मरिसकेका थिए,’ उनले भने ।

वीरेन्द्र र नीराजनको लास आफूले पनि उठाएको उनले बताए । ‘मैले पनि वीरेन्द्र र नीराजन सरकारको लास उठाएको हुँ,’ उनले भने, ‘वीरेन्द्र सरकारको लास लिएर सैनिक अस्पताल जानेमा म पनि थिएँ । सैनिक प्रहरीको गाडीमा म पछाडि बसेको थिएँ । बाटोमा वीरेन्द्रले सानो स्वरमा दुख्यो, दुख्यो भनेको मैले सुनेको हुँ । अस्पताल पुगेपछि के भयो थाहा छैन ।’

गोलीको वषर्ात्पछि सन्नाटा छाएको घटनास्थलमा पारस खालीखुट्टामै आएको उनले बताए । ‘ल अब हस्पिटल लैजानुपर्‍यो भनेका थिए पारसले,’ लम्तेरीले भने, ‘पारस र उनका परिवारलाई केही पनि भएको थिएन ।’

खोपीमा सुतेका दीपेन्द्र त्यहीँ मारिएको देखेका लम्तेरीले पछि दीपेन्द्र नै हत्यारा हुन् भन्दै प्रतिवेदन आएपछि आश्चर्यमा परेको बताए । दीपेन्द्र निर्दोष हुन् भन्दै उनले दरबारमा बिन्तीपत्र पनि हालेका थिए । ‘घटनाको साता दिनभित्रै जेठ २५ गते मसहित लेसनायक नरेन्द्र थापामगर, हवल्दार शिव कुँवर, नायक गुणबहादुर पुन र एउटा सिपाही भएर दरबारको प्रमुख सचिवालयमा बिन्तीपत्र हाल्यौं,’ लम्तेरीले भने, ‘हामीले बेनामी बिन्तीपत्रमा दीपेन्द्रबाट घटना भएको होइन, यसको निष्पक्ष छानबिन होस् भन्यौं ।’

आफ्नो अभिभावकजस्तो मान्छे दीपेन्द्र मारिएपछि ‘त्यतिसम्मको दुस्साहस’ गरेको उनले बताए । तर ‘कतैबाट पोल खुलेपछि २९ जेठमै आफ्नै हाकिमहरूद्वारा समातिएको’ उनले बताए । ‘पहिले दरबारमा आतंक मच्चाएको भन्दै समातियो, पछि एउटा होटलमालिकलाई मारेको भन्ने झुटो केस चलाएर मुद्दा हालियो ।’

आफू कलाकार पनि भएकोले दीपेन्द्रको प्यारो मान्छे भएको दाबी गर्दै उनले भने, ‘म सांगीतिक क्षेत्रको मान्छे, बाजा बजाउन, नाच्न, गाउन र खेल खेल्न सधैं अघि सर्थें, त्यसैले पनि दीपेन्द्र सरकारका लागि म निकै प्यारो मान्छे थिएँ ।’

उनले दीपेन्द्रलाई मुड भएको बेला खोपीमै गएर गीत गाउने गरेको पनि बताए । ‘गीत सुन्नुपर्‍यो भने त्यो डल्लुलाई बोलाऊ भन्ने हुकुम हुन्थ्यो । म खोपीमै जान्थें । गीत सुनाएर खुसी पार्थें,’ उनले भने ।

उनका अनुसार संगीतकार प्रवीण गुरुङलाई गाडीले किचेर मारेको आरोपमा तत्कालीन राजा वीरेन्द्रले पारसलाई कारबाही गर्न खोजेका थिए । ‘तर पारसको चुनौतीका कारण उनी (वीरेन्द्र) पछि हटे,’ उनले भने । लम्तेरी मगरका अनुसार प्रवीण गुरुङ मारिनुअघि श्रुतिले चलाएको कारको ठक्करले दरबारभित्रै तनहुँ घर भएका पुरानो गोरखगणका सिपाही मारिएका थिए । ‘ऊ ड्युटीमै उभिएको बेला गाडीको ठक्करले मर्‍यो । पछि बाहिर तालिमका बेला एम्बुसमा परेर मारियो भनेर परिवारलाई क्षतिपूर्ति दिइयो ।’ पारसले आफूलाई भन्दा अघि श्रुतिलाई कारबाही गर्न वीरेन्द्रलाई चुनौती दिएपछि वीरेन्द्र मत्थर भएको लम्तेरीले बताए ।

दरबार हत्याकान्ड दीपेन्द्रले नगराएको भन्ने बिन्तीपत्र लेखेको चार दिनमा पक्राउ गरिएका लालबहादुर सोह्रखुट्टेस्थित आरामदायी लजका मालिक उत्तमराज पाण्डेको हत्या अभियोगमा जेल परेका हुन् । उनी जन्मकैदको सजाय नख्खु जेलमा बसेर भोगिरहेका छन् । ‘म निर्दोष छु,’ उनले भने, ‘मलाई जेल हाल्ने कुनै आधार थिएन, तर म गरिबको छोरोलाई कानुनले पत्याएन ।’

उनको मुद्दा हेरेका अधिवक्ता भूमिनन्द चुँडालले पनि लम्तेरी निर्दोष रहेको जिकिर गरे । ‘लालबहादुरलाई जेल हाल्नुपर्ने कुनै आधार छैन,’ उनले नयाँ पत्रिकासँग भने, ‘उनलाई हत्याको अभियोग लगाइएको छ, तर त्यसको कुनै पनि प्रमाण छैन । ऊ सफाइ पाउनुपर्ने मान्छे हो ।’

नख्खु कारागारका जेलर चन्द्रप्रसाद देवकोटाले लालबहादुर कर्तव्य ज्यान मुद्दामा जेलमा रहेको बताए । देवकोटाका अनुसार उनी २ भदौ २०५८ देखि जेल छन् । जेलको रेकर्डअनुसार लम्तेरी पुरानो गोरखगणका सैनिक हुन् । लालबहादुरले आफूलाई सैनिक प्रहरीबाट नक्कली कागजात बनाएर पुरानो गोरखगणमा सरुवा मात्र होइन, घटुवा गरेर जेलमा हालिएका बताए ।

लम्तेरीको बयानम लालबहादुर लम्तेरी मगर, घर पाल्पाको ठिमुरे हो । २०४९ सालमा सेनामा भर्ती भएर दरबारको सैनिक प्रहरीमा काम गर्न थालेको हुँ ।

म खेलाडी पनि थिएँ, गीत-संगीतमा त च्याम्पियन । ‘रोयल फेमिली’सँग एकदमै नजिक । दीपेन्द्र सरकारले मलाई यति माया गर्ने कि म कसरी भनौं ! कतिसम्म भने मेरी श्रीमती डेलिभरी हुँदा दीपेन्द्रबाट १० हजार रुपैयाँ बक्सिस प्रदान भएको थियो ।

दरबारमा काम गर्दा त मोजमस्ती थियो, खर्चको अभाव हुँदैनथ्यो । केही पर्‍यो भने पैसा पाइहाल्थें । दीपेन्द्र सरकारले त मलाई खोपीमै बोलाएर बाजा बजाउन लगाउने, पैसा दिने, बडो माया गर्ने ।

जागिर खाएको नौ वर्षमा मेरो जीवनमा ठूलो चोट पर्‍यो, मैले अनाहकमा दुःख पाएँ । महिनाको अन्तिम शुक्रबार शाही परिवारले जलपान गरेर ‘गुड प|mाइडे’ मनाउने चलन थियो । १९ जेठ २०५८ मा पनि जलपान आयोजना भयो दरबारमा । त्यो दिन म पनि बाहिरी ड्युटीमा थिएँ । दौरा, सुरुवाल, कोट र कालो टोपी लगाएर पेस्तोल भिरेर म ड्युटी गरिरहेको थिएँ । त्यतिबेला मलाई याद छ- नेपाल टेलिभिजनमा सन्तोष पन्तको ‘हिजो आजका कुरा’ कार्यक्रम आउँथ्यो ।

अबेरसम्म जलपान भइरहेको थियो । त्यहीबीचमा पारस गाडीमा बाहिरिए । एकैछिनपछि उनको गाडीमा केही मान्छे भित्र छिरे, पारस पनि छिरे । यो दृश्य त्रिभुवन सदनमा गार्ड बस्ने अरू सैनिकले पनि देखेका छन् । त्यसपछि फायरिङको आवाज आयो ।

दीपेन्द्र सरकार नसाले लठ्ठ भएर आफ्नै खोपीमा सुतेको मलाई पनि थाहा छ । भित्र जान हामीलाई अनुमति थिएन । आदेशबिना दायाँबायाँ गर्न पनि नपाइने । दरबारको ड्युटी फेरि निकै कडा हुन्छ क्या ! मैले थाहा पाएँ, पहिलो फायर दीपेन्द्र सरकारको खोपीमा भयो । त्यहाँ सात फायर भएपछि त जलपान भएको ठाउँमा एकैचोटि गोली चल्यो । बाहिर पनि । दीपेन्द्रको मुखुन्डो लाएको हतियारधारीले गोली चलायो । वीरेन्द्रका परिवारलाई ताकी-ताकी हान्यो उसले । दीपेन्द्रलाई त ब्रस्ट फायर भयो । बाहिरसमेत गोली चलेपछि ज्यान जोगाउन मुस्किल भो । म त्रिभुवन सदनअगाडि बगैंचामा लुकें ।गोली रोकिएपछि पारस खालीखुट्टा आइपुगे, खुट्टामा जुत्ता, चप्पल केही थिएन । उनले आउनेबित्तिकै भने- ल भाइ हो, हस्पिटल लानुपर्छ । त्यसपछि घाइते र लास उठाउन थालियो । म पनि लास उठाउन गएको थिएँ । मैले वीरेन्द्र सरकार र नीराजनलाई उठाएँ । ऐश्वर्यको चिउँडो छेडेर गोली चलेको रहेछ । चिउँडो त पंखामा झुन्डिएको रहेछ ।

अस्पताल जाँदासम्म सास भएको अवस्थामा वीरेन्द्र सरकार र श्रुति थिए । धीरेन्द्रको बारेमा मलाई थाहा भएन । वीरेन्द्रको मृत्यु भइसकेको थिएन । वीरेन्द्रलाई हालिएको सैनिक प्रहरीको गाडीमा पछाडि बसेर म पनि छाउनी अस्पताल गएको थिएँ । म सम्झिन्छु, अस्पताल पुग्ने बेलासम्म वीरेन्द्र दुख्यो, दुख्यो भनेर सानो स्वरमा भनिरहेका थिए ।

सैनिक अस्पताल पुर्‍याइए पनि वीरेन्द्र सरकारलाई तत्कालै उपचार गरिएन, ऐश्वर्यको मुख नभएकोले प्लास्टिक सर्जरी भयो । हामीले धेरै हेर्न पाएनौं । हामी त हाकिमको आदेशअनुसार अस्पतालबाट फक्र्यौं । त्यसपछि के गरियो थाहा भएन ।

मैले आफैं देखेको, दीपेन्द्रको पहिले नै हत्या भइसकेको थियो । तर, दीपेन्द्रलाई दोषी बनाएपछि मेरो मन धेरै रोयो । म र साथीहरूले जेठ २५ गते १२ बजेतिर बिन्तीपत्र तयार गर्‍यौं र ४ बजेतिर प्रमुख सचिवालयमा दर्ता गर्‍यौं । सायद हाम्रो रेकर्ड सचिवालयमा होला अहिले पनि । बिन्तीपत्र हाल्नेमा म अगुवा थिएँ । बिन्तीपत्र दिनेमा लेसनायक नरेन्द्र थापामगर, हवल्दार शिव कुँवर, नायक गुणबहादुर पुन र अर्का एक सिपाही थियौं ।

हामीले बिन्तीपत्र दिएपछि त त्यहाँ हलचल भएछ । हामीले भनेका थियौं- दरबार हत्याकान्डमा युवराज दीपेन्द्र सरकार दोषी होइनन् । पहिलो फायर नै उनीमाथि भएको हो । त्यसकारण निष्पक्ष छानबिन होस् ।

बिन्तीपत्र हालेको चार दिनमा दरबारमा आतंक मच्चाएको भन्दै मलाई पक्राउ गरियो । २९ जेठमा ड्युटी सकेर खाना खाएर कोठामा पल्टिन लाग्दा निर्मल निवास (सदन- हाम्रो भाषामा) को फौज आएर मलाई समात्यो ।

मलाई आँखामा कालोपट्टी बाँधेर क्वार्टर गार्डमा (हिरासतमा) राखियो । जबकि मेरो दोष केही पनि थिएन । आँखामा पट्टी बाँधेर नेपाली कागजहरूमा ल्याप्चे लगाउन लगाइयो ।एक सातापछि मलाई हनुमानढोकामा लगेर बुझाइयो । त्यसपछि मलाई एक महिनाजति झुलाइयो । कहिले सैनिक हेडक्वार्टर, कहिले प्रहरी हेडक्वार्टर, कहिले कता लगेर एक महिना झुलाइयो ।

दरबारभित्रको सैनिक हिरासतमा रहँदा मलाई ल्याप्चे लगाउन लगाइयो । पछि थाहा भयो, मलाई पुरानो गोरखगणमा सरुवा गरेर सिपाहीमा घटुवा गरेको कागज बनाइएछ । र, सैनिक प्रहरीमा रहेको मेरो कागजात सबै खतम पारिएछ । एक महिनाअघि समातेर मलाई एक महिनापछि भएको घटनामा फसाइयो ।

२ साउन २०५८ मा सोह्रखुट्टेको आरामदायी लजका मालिक उत्तमराज पाण्डेको हत्या भएको रहेछ । मैले जेलमा बसेपछि सुनेअनुसार दरबारका एक क्याप्टेनले पाण्डेलाई गोली ठोकेर मारेका रहेछन् । पाण्डे नवलपरासीका रहेछन् भन्ने मलाई फसाइएको नक्कली कागज हेरेर थाहा पाएँ । तर, कुन केसमा पाण्डेलाई किन मारियो भन्ने मलाई केही थाहा थिएन किनकि म त एक महिनाअघि नै पक्राउ परिसकेको थिएँ ।

मलाई ५ भदौ २०५८ मा पुर्पक्षका लागि भनेर जेल हालियो । जेलमा बसेर मुद्दा लडें । सुरुमा वकिल भूमिनन्द चुँडाल र पछि तारा खनालको सहयोग लिएँ । १३ फागुन २०६० मा काठमाडौं जिल्ला अदालतले मलाई दोषी ठहर गर्‍यो । र, म जेल परें ।

म हिरासतमा बस्दा शाही रक्षक बाहिनीका बाहिनीपति सुदर्शन खड्का, पारसका हितैषी अनुप सिंह मलाई भेट्न आइरहन्थे । उनीहरू भन्थे- दरबार तिमीप्रति पोजिटिभ छ । हामी छुटाउन पहल गरिरहेका छौँ ।

तर, दरबारले मेरो जिन्दगी बर्बाद बनाइदियो । बिन्तीपत्र हाल्ने मेरा साथीहरूलाई पनि समातियो भन्ने थाहा पाएँ, तर उनीहरू अहिले मरे-बाँचेको मलाई थाहा छैन ।

यो पनि लेखिदिनुस्- दरबार हत्याकान्डमा सैनिकहरू पनि मारिएका छन् । मलाई यकिन विवरण त छैन, तर छानबिन गरे थाहा हुन्छ । मारिएका परिवारलाई अरू केही वहानामा क्षतिपूर्ति दिइएको हुन सक्छ, तर हत्याकान्डमा सैनिक मारिएका छन् । सत्यतथ्य खोजी गर्ने हो भने पारसलाई समातेर बयान लिनुपर्छ । सबै कुरा थाहा हुन्छ । सरकारले चाहने हो भने दरबार हत्याकान्डको बारेमा निष्पक्ष छानबिन गर्न अझै पनि सक्छ 

गर्ल्स होस्टलभित्र केटीहरुले गर्ने १० हर्कत – हेर्नुहोस यस्तो पो गर्दा रहेछन

अध्ययनमा बाधा नपुगोस् भन्नका लागि अभिभावकहरुले आफ्ना बच्चालाई होस्टलमा राखेर पढाउने गरेका छन् । पहिला पहिला केटाहरु पढ्न बाहिर जाने प्रचलन बढेको थियो तर आजकाल केटीहरु पनि पढ्नका लागि बाहिर जाने गरेका छन् । केटीहरु पढ्न बाहिर बस्दा प्रायस् गर्ल्स होस्टलमा नै बस्छन् । होस्टलमा साथी होस् वा नहोस् उनीहरु धूम नै मच्चाउँछन् ।

आज हामी तपाईलाई केटीहरु होस्टलमा के कस्ता गतिविधिहरु गर्छन्, त्यसबारेमा जानकारी गराउँछौं ।

तपाई यो पढेर अचम्ममा पर्न सक्नुहुनेछ कि गाउँ वा शहरका सामान्य केटीहरु पनि यस्ता काम गर्छन् ।

होस्टेलमा एउटा केटी अर्की केटीको साथ हत्तपत्त छोड्दैनन् । उनीहरु हरपल आफुसँगै बस्ने साथीको समर्थन गर्छन् र यताउता बस्नेहरुसँग झगडा गर्छन् ।

उनीहरुलाई गीत गाउन आएपनि नआएपनि बाथरुम छिरेपछि गीत गाउँछन् । उनीहरु यो सोच्दैनन् कि गीतले कसैलाई पनि प्रभाव पारेको छैन ।

होस्टलमा केटीहरु प्राय समूहमा बस्न रुचाउँछन् र कुराकानी गरेर समय बिताउँछन् नुहाएपछि प्राय केटीहरु कपाल सुकाउने बहानामा करीब पन्ध्र मिनेट जति बरन्डामा उभिन्छन् र यताउता नियाल्छन् किनकी त्यस बखत कोही उनीहरुलाई हेरोस् ।धेरैजसो केटीहरु कौशीमा आएर विभिन्न पोजमा सेल्फी लिने गर्छन् । यसो गर्दा उनीहरुले स्वतन्त्र र आनन्द महशुस गर्छन् ।केटीहरु नयाँ नयाँ गीतहरु बजाएर सामूहिक डान्स गर्न पनि पछि हट्दैनन् ।केटीहरुलाई आफु जहाँ भएपनि आफ्नो फिगरको चिन्ता गर्छन् ।

त्यसका लागि होस्टलमा नै शारीरिक व्यायाम गर्छन् र केही त जिम क्लव नै धाउँछन् ।होस्टलमा पाकेको खाना उनीहरुलाई मन पर्दैन । किनकी त्यहाँको खानामा कहिले नुन कम त कहिले दालमा पानी बढी हुन्छ ।धेरै केटीहरु आफ्नो कोठालाई यसरी सजाउँछन् कि त्यो उनीहरुको घर हो । उनीहरु आफ्नो कोठा अरुको भन्दा फरक होस् भन्ने चाहन्छन् ।उनीहरु होस्टलमा यस्तो खेल खेल्छन् कि जहाँ केटा र सुन्दरतासँग जोडिएका प्रसंगहरुले विशेष प्राथमिकता पाउँछ । धेरै केटीहरु होस्टलको कुनाकुनामा बसेर फोनमा झुण्डिएको देख्न सकिन्छ ।

अध्ययनमा बाधा नपुगोस् भन्नका लागि अभिभावकहरुले आफ्ना बच्चालाई होस्टलमा राखेर पढाउने गरेका छन् । पहिला-पहिला केटाहरु पढ्न बाहिर जाने प्रचलन बढेको थियो तर आजकाल केटीहरु पनि पढ्नका लागि बाहिर जाने गरेका छन् । केटीहरु पढ्न बाहिर बस्दा प्राय: गर्ल्स होस्टलमा नै बस्छन् । होस्टलमा साथी होस् वा नहोस् उनीहरु धूम नै मच्चाउँछन् । आज हामी तपाईलाई केटीहरु होस्टलमा के कस्ता गतिविधिहरु गर्छन्, त्यसबारेमा जानकारी गराउँछौं ।तपाई यो पढेर अचम्ममा पर्न सक्नुहुनेछ कि गाउँ वा शहरका सामान्य केटीहरु पनि यस्ता काम गर्छन् ।होस्टेलमा एउटा केटी अर्की केटीको साथ हत्तपत्त छोड्दैनन् । उनीहरु हरपल आफुसँगै बस्ने साथीको समर्थन गर्छन् र यताउता बस्नेहरुसँग झगडा गर्छन् ।उनीहरुलाई गीत गाउन आएपनि नआएपनि बाथरुम छिरेपछि गीत गाउँछन् । उनीहरु यो सोच्दैनन् कि गीतले कसैलाई पनि प्रभाव पारेको छैन ।

होस्टलमा केटीहरु प्राय: समूहमा बस्न रुचाउँछन् र कुराकानी गरेर समय बिताउँछन् ।

नुहाएपछि प्राय: केटीहरु कपाल सुकाउने बहानामा करीब पन्ध्र मिनेट जति बरन्डामा उभिन्छन् र यताउता नियाल्छन् किनकी त्यस बखत कोही उनीहरुलाई हेरोस् ।धेरैजसो केटीहरु कौशीमा आएर विभिन्न पोजमा सेल्फी लिने गर्छन् । यसो गर्दा उनीहरुले स्वतन्त्र र आनन्द महशुस गर्छन् ।केटीहरु नयाँ-नयाँ गीतहरु बजाएर सामूहिक डान्स गर्न पनि पछि हट्दैनन् ।

केटीहरुलाई आफु जहाँ भएपनि आफ्नो फिगरको चिन्ता गर्छन् । त्यसका लागि होस्टलमा नै शारीरिक व्यायाम गर्छन् र केही त जिम क्लव नै धाउँछन् ।होस्टलमा पाकेको खाना उनीहरुलाई मन पर्दैन । किनकी त्यहाँको खानामा कहिले नुन कम त कहिले दालमा पानी बढी हुन्छ ।

धेरै केटीहरु आफ्नो कोठालाई यसरी सजाउँछन् कि त्यो उनीहरुको घर हो । उनीहरु आफ्नो कोठा अरुको भन्दा फरक होस् भन्ने चाहन्छन् ।

उनीहरु होस्टलमा यस्तो खेल खेल्छन् कि जहाँ केटा र सुन्दरतासँग जोडिएका प्रसंगहरुले विशेष प्राथमिकता पाउँछ । धेरै केटीहरु होस्टलको कुना-कुनामा बसेर फोनमा झुण्डिएको देख्न सकिन्छ ।

श्रीमान विदेश गएको मौकामा प्रेमीलाई फोन गरेर बोलाई यौन प्यास मेटाउन खोज्दा

महिला पुरुषवीच हुने शारीरिक सम्पर्कलाई विवाहले वैधानिकता दिएको छ। तर, त्यस्तो सम्पर्क अरुसँग राख्दा पाँचथरकी एक युवतीले ज्यानै गुमाउनुपरेको छ, जसमा वैदेशिक रोजगारी पनि प्रमुख कारण देखिएको छ। ६ महिनाअघि विवाह गरेका श्रीमान् साउदी अरब गएपछि परपुरुषसँग शारीरिक सम्पर्क राखेकी पाचथरको अमरपुर–९ की शान्ता तामाङको ५ महिनाको गर्भावस्थामा मृत्यु भएको हो।

वाह गर्नुअघि मोरङ बेलबारी–५ का पशुपति तामाङसँग प्रेम सम्बन्ध राख्दै आएकी शान्ताको अन्ततः उनै पशुपतिसँगको शारीरिक सम्पर्कबाट बसेको ५ महिनाको गर्भका कारण शनिवार मृत्यु भएको हो। बिर्तामोडस्थित मनमोहन मेमोरियल अस्पतालमा मृत्यु भएपछि शान्तालाई ‘दमले मृत्यु भएकी बहिनी’ भन्दै पशुपतिले इलामको गुम्बाडाडामा शव जलाउन खोज्दा अवैध सम्बन्ध खुलेको हो।

ताप्लेजुङको फूलबारी–७ का रामप्रसाद तामाङसँग विवाह गरेकी २० वर्षीया शान्ताको पशुपतिसँग अवैध शारीरिक सम्पर्कपछि गर्भ रहेको र झापामा गर्भपतन गर्नेक्रममा गम्भीर हुँदा मृत्यु भएको प्रहरीले जनाएको छ। श्रीमान् बैदेशिक रोजगारीमा गएपछि अमरपुरस्थित माइतीघर बस्दै आएकी शान्ता पशुपतिस”गको सल्लाहबमोजिम गर्भपतन गर्न बैशाख १८ गते पाचथरबाट बिर्तामोड झरेकी थिइन्।

‘झापाको कञ्चनजंघा अस्पतालमा गरेको भिडियो एक्सरे बोकेर सुरुङ्गाको म्यारिगोल्ड सेन्टरमा गर्भपतन गराएको देखिएको छ’ इलामस्थित जिल्ला प्रहरी कार्यालयका सई मनिष थापाले भने, ‘५ महिनाको गर्भपतन गर्दा गम्भीर हुनपुगेकी शान्ताको थप उपचारक्रममा झापाकै मनमोहन मेमोरियल अस्पतालमा मृत्यु भएको रहेछ।’ सुरुङ्गाकै म्यारिल्याण्ड सेन्टरले भने गर्भपतन गर्न नमानेको खुलेको छ।

पक्राउ परेका पशुपतिले दिएको बयानअनुसार, तोकिएको अवधि नाघेको गर्भपतन गरेवापत म्यारिगोल्ड सेन्टरले १८ हजार रुपैयाँ लिएको थियो। अवैध सम्बन्धको प्रमाण बनेको गर्भ खेर फाल्न खर्चको जोहो गरेरै बेलबारीबाट बिर्तामोड आएका पशुपतिले गम्भीर भएपछि शनिबारै मनमोहन अस्पतालमा शान्तालाई भर्ना गरेका थिए। त्यहाँ ज्यान गएपछि पशुपतिले ‘बहिनी’ भन्दै शान्ताको शव एम्वुलेन्समा इलामतर्फ ल्याएका थिए।

‘अवैध सम्बन्धले गर्भ बसेको र त्यो पतन गर्नेक्रममा ज्यानै गएपछि अतालिएका पशुपतिले शान्ताको शव बाटैमा अन्त्येष्टि गर्न चाहेको देखिन्छ’ मुद्दा फाँटका सई थापाले भने, ‘त्यसक्रममा चुरेघा”टी नजिकैको गुम्बाडा”डामा एम्वुलेन्स रोकेर शव जलाउने दाउरासमेत खोजिसकेको अवस्थामा रहस्यमयी घटना बाहिर आएको हो।’ त्यहाँ बुद्धजयन्ती तयारीका लागि भेलिएका गाउ”लेले शवबारे प्रहरीमा खबर गरेका थिए।himalayan11khabary24.blogspot.com बाट साभार गरिएको हो 

स्याङ्जामा आफ्नै छोराको पेट बोक्ने यी महिला- प्रहरी चौकीमा पुगे पछि यस्तो छ बयान पुरा जानकारीको लागि लिंकमा क्लिक गर्नुहोस्

स्याङजा- प्रहरी नियन्त्रणमा रहेकी महिलाले पेटको गर्भ आफ्नै छोराको हो भनेर बयान दिएपछि एकाएक तातेको स्याङ्जा अहिले केही शान्त भएको छ । दुई चारजना भेट हुने बित्तिकै चर्चा र गफको विषय बनेको स्याङजाको पछिल्लो घटनाबाट प्रहरीले पनि हात झिकेको छ । पत्याउन गार्‍ह्रो हुने यो घटनामा प्रहरीले छानबिन र मुद्दा दर्ता गर्न नमिल्ने भएपछि घटनाले अर्का मोड लिएको हो ।

स्याङजाको खिलुङ देउराली गाविस वडा नं. ५ घर भएका ससुरा तिलबहादुर गोदारले आफ्नै बुहारी शीतली भनिने पूर्णकुमारी गोदारलाई गर्भ बोकाएको बयानका आधारमा ससुरा बुहारीलाई वडा प्रहरी कार्यालय वालिङ्ले थप अनुसन्धानका लागि नियन्त्रणमा लिएको थियो । महिलाले शुक्रबार राती एकाएक बयान फेरेको र आफ्नै छोराको गर्भ रहेको थप बयान दिएको भन्दै प्रहरीले राती नै शितलीको १४ बर्षे छोरालाई नियन्त्रणमा लिएर ससुरालाई छाडेपछि स्थानीयबासिन्दाले शनिबार दिनभर वडाप्रहरी कार्यालय वालिङ घेरेका थिए । ससुराले बुहारीलाई गर्भ बोकाएको बयानलाई प्रहरीले रातारात फेरेको भन्दै चर्को आन्दोलनमा स्थानीय उत्रेपछि घट्नाले अर्को मोड लिन पुगेको थियो ।

पछि ससुरालाई नियन्त्रणमा लिने र बालकलाई छाडिदिने सहमति भएको थियो । सरकारी वकिलको कार्यालयले प्रहरीले यो घटना हेर्न नमिल्ने जनाउ दिएपछि दुवैथरी अदालत जाने गरी सोमबार ससुरा र बुहारीलाई प्रहरीले छाडिदिएको छ ।

किन फेरिन महिलाले बोली ?

प्रहरी चौकी वयरघारीको रोहवरमा बसेको भेलामा बुहारी शितलीले ससुरालाई आरोप लगाइन् । ससुराले त्यसलाई स्वीकार गरेका थिए । ससुराले अब म नयाँ दुलाहा भएँ भन्दै वडा प्रहरी कार्यालय वालिङको जिपमा बसेका थिए ।तर त्यहीदिन महिलाले बोली फेरेको र छोरालाई आरोप लगाएको भन्दै प्रहरीले अनुसन्धानको धार नै बदल्यो । आइतवार महिला अधिकारवादीहरुले गर्भ बोकेकी शितलीलाई सोधपुछ गर्दा पछि आफू सुरक्षित हुने भए घट्नाको सत्य तथ्य बताउने जनाउ दिएकी थिइन् ।

उपस्थिति सबैलाई महिला सुरक्षित हुनेमा आश्वस्त पारेपछि शितललीले भनिन् ‘गर्भ ससुराको नै हो, यसमा ढुक्क हुनुहोस ।’छोरालाई किन त्यस्तो गम्भीर आरोप लगाएको हो त भन्ने महिला अधिकारवादीहरुको प्रश्नमा शितली बोल्नै सकिनन् । उनी निरन्तर घोप्टो मुन्टो लगाएर रोइन् मात्र ।स्थानीयबासिन्दाका अनुसार ससुराका नजिकका मान्छेले ससुरालाई आरोप लगाए छोरालाई बाँकी नराख्ने भन्दै शितलीलाई धम्की दिएपछि उनले छोरालाई नै आरोप लगाएर आफूसँगै प्रहरीमा राख्न खोजेको देखिन्छ ।

उनीहरु भन्छन् ‘सोझी र सिधा खालकी महिलालाई छोरालाई दोष लगाएमा हामी केही गर्दैनौं भनेको हुनुपर्छ ।’ अर्कातर्फ बालकले पनि प्रहरीले कुटपिट गरेपछि डराएर आरोप स्वीकार गरेको पत्रकार समक्ष रुँदै बताएका थिए ।शितलीका श्रीमान् दुई वर्षदेखि रोजगारीको सिलसिलामा विदेशमा छन् । उनी समेत बुबा (शितलीको ससुरा)लाई बचाउने पक्षमा रहेको स्थानीयबासिन्दाको भनाई छ ।

विवश आमाका विवश छोरा

दार्सिङ दहथुम गाविसको वयरघारीमा रहेको भुपु सैनिक माविमा कक्षा ९ मा अध्ययनरत बालक २०५६ साल पुस २९ गते जन्मिएका हुन् । पढ्नमा अत्यन्तै तेज बालक केही दिनदेखि टोलाउने र रुने मात्र गरिरहेका छन् । उनी नियमित स्कूल जान सकिरहेका छैनन् भने राम्रोसँग खान खाएका छैनन् ।अझ अचम्म त उनले विदेशमा रहेको आफ्नो बाबुलाई समेत आमाको पेटमा रहेको बच्चा मेरै हो भनेका थिए । हजुरबाका नजिकका मान्छेले यातना दिएपछि बालक त्यस्तो भन्न बाध्य भएको स्थानीयबासिन्दा बताउँछन् ।

प्रहरीले बीचमै किन छाड्यो अनुसन्धान ?

प्रहरी अधिकृतको सक्रियतामा नै अनुसन्धान शुरु गरेको भए पनि प्रहरीले एकाएक अनुसन्धान रोक्यो र हिरासतमा रहेका ससुरा तथा बुहारीलाई जिम्मा लिन आउन आफ्न्तहरुलाई बारम्बार ताकेता गर्यो । म्याद थप्न अदालत लैजाने क्रममा प्रहरीले यो घटना हेर्न नमिल्ने सरकारी वकिलको कार्यालयवाट जानकारी पाएका थियो ।हाम्रोसंदेश डटकममा खबर छ ।

प्रहरी निरीक्षक हरिकृष्ण केसीका अनुसार फौजदारी अपराध अनुसुची १ अन्तर्गतका घटनामा प्रहरीले कारवाही गर्न मिल्छ । तर हाडनाता करणी जस्तो दुनियावादी अपराधमा छानवीन गर्न मिल्दैन । निरीक्षक केसीले यो घटना सिधै अदालत जाने बताउनुभयो । प्रहरीले हात हालिसकेपछि बीचमै छाडिदिँदा घटना झनै रहस्यपूर्ण बनेको बताईन्छ । उता नाबालकलाई नियन्त्रणमा लिएर वालअधिकार हनन् गरको भन्दै जिल्ला बालकल्याण समिति स्याङ्जाले ध्यानाकर्षण गरेको छ । बाल न्याय नियमावली २०६३ मा स्पष्ट कानुनमा व्यवस्था भए अनुसार प्रहरीले बालकले गरेको कसुरलाई प्रचलित कानुन बमोजिम योग्यता पुगेको प्रहरी कर्मचारीले मात्रै यो कार्य गर्न पाउने व्यवस्था हुँदाहुँदै प्रहरीले गल्ती गरेको बालकल्याण समितिले जनाएको छ ।

पुरुषहरुकै कारण बडी लाग्छ महिलाको पाठेघरमा क्यान्सर

एजेन्सी / धेरै शारीरिक सम्पर्कमा आउने महिलाको पाठेघरको मुखमा संक्रमण हुने र ह्युमन पापिलोमा नामक किटाणुले पाठेघरको मुखमा रहेका कोषिकाहरुमा संक्रमण गर्ने र त्यसलाई अनियन्त्रित तवरले बढाउन मद्दत पुर्‍याउने उहाँले बताउनुभयो ।

खतरा कसलाई..? 

  धेरै बच्चा भएका, सानो उमेरका विवाह भएकालाई ।

     शारीरिक सम्पर्कमा रहेका वा प्रजनन क्षमता भएका जोसुकैलाई पनि यो रोग लाग्छ । विशेषगरी ३० देखि ६० वर्ष उमेरका महिला, जसको विहे भैसकेको छ ।

यौन व्यवसायमा लागेका महिला वा परपुरुषको संसर्गमा रहेकालाई ।

    लोग्नेको अर्की श्रीमती पनि छन् र उनलाई पाठेघरको मुखको क्यान्सर भएको छ भने पनिसर्न सक्छ ।

    जाँड, रक्सी, चुरोट, खैनी, तमाखु खाने तथा खानपिनमा ध्यान नदिने र कुपोषण भएका महिलालाई खतरा बढी हुन्छ ।

लक्षण

पाठेघरको मुखको क्यान्सरको लक्षण व्यक्तिपिच्छे फरक फरक हुन्छ ।

     रगत मिसिएको पानी बग्ने

    महिनावारी नभएको बेलामा पनि रगत देखिने, महिनावारी रोकिएपछि पनि फेरि रगत देखिने

    पेट फुल्ने

    गन्हाउने पानी बग्ने

    संक्रमण भैरहने

    खुट्टा सुन्निने, ढाड तथा कम्मर लुख्ने र दिसा पिसाबमा समस्या देखिने ।

कसरी बच्ने ?

पाठेघरको मुखको क्यान्सर हुन नदिन बेला बेलमा प्याप स्मेयर जाँच गराउनु पर्छ । प्याप स्मेयर एउटा यस्तो विधि हो, जसमा पाठेघरको मुखमा आएका खराबीलाई थाहा पाई भविष्यमा खतरा छ कि छैन पत्ता लाग्छ ।यो विधिले पाठेघरको मुखमा संक्रमण भएकोबारे बेलैमा थाहा पाउने भएकाले उपचारमा सहज हुन्छ । डाक्टरका अनुसार यो पाठेघरको मुखको क्यान्सर हुने सम्भावना छ छैन भन्ने पत्ता लगाउने सरल र सहज विधि हो ।

यौन सम्पर्क गरेका, धेरै बच्चा जन्माएका, धेरै जनाको सम्पर्कमा रहेका, महिनावारी बन्द भएका र क्यान्सरको सम्भावना भएर अपरेशन गरेका महिलाले पाठेघरको मुखको परीक्षण गराए क्यान्सर लाग्ने सम्भावना कम हुने डाक्टर बताउँछन् । यस्तै सुरक्षित यौन सम्पर्क गरे पनि यसबाट जोगिन सकिन्छ ।

लाश जलाएपछि मसान घाटतिर भुलेर पनि नहेर्नुस् ,कारण यस्तो रैछ...

हिन्दु धर्म शास्त्रहरुमा दाह संस्कारपछि आत्म अन्य शरीरमा प्रवेश गर्ने उल्लेख छ । अन्तिम संस्कारको समयमा दागबत्ति दिँद मन्त्रोच्चारण समेत गर्ने गरिन्छ । शरीर अग्निमा भष्म भएपछि यसका आधारभूत पञ्च तत्वमा विलिन हुने विश्वास गरिन्छ ।

गरुण पुराणमा मृत्यु पछि पनि आत्माको परिवारका सदस्यहरुसँग मोह भैरहने र त्यस्ता ब्यक्तिलाई दुःख दिने समेत बताइएको छ । शव दाह गर्ने समयमा मृतक ब्यक्तिको आत्मलाई अव परिवारसँग तिम्रो सम्बन्ध छैन भन्ने सन्देश समेत दिने चलन छ ।

शव जलाएपछि फर्केर हेर्नु हुँदै शव दाह गरिसकेपछि कुनै पनि परिवारको सदस्य वा मलामीले शव जलाएको स्थाततर्फ हेर्‍यो भने जसले हेर्छ उसलाई नै आत्म भड्किने समेत गरुण पुराणमा उल्लेख छ ।

त्यसकारण कुनै पनि ब्यक्तिले लाश जलाइ सकेपछि मसानघाट तिर फर्केर नहेर्नु नै बुद्धीमानी हुन्छ ।

शरीर जलाइ सकेपछि आत्म भड्किने र कुनै पनि ब्यक्तिले पछि फर्केर हेरेमा उसलाई नै दुःख दिने भएका कारण मलामीले फर्केर नहेर्ने चलन रहेको छ । मलामीमा बच्चा समेत भएमा त्यस्ता बच्चालाई सबै भन्दा अघि लगाएर फर्किनु समेत उत्तम भनेर शास्त्रमा उल्लेख छ ।source:npheadlines

यौनकर्मी महिलाको यौन अनुभव र लाग्नुको रहस्य उनकै शब्दमा ;;पढ्नुहोस..

मेरो सक्कली नाम तपाईंहरूलाई किन बताऊँ? त्यसैले अहिलेलाई मेरो परिवर्तित नाम ‘पार्वती’ भनेर चिन्नोस्। जिन्दगीमा अनेक दु:खकष्ट सहेर यहाँसम्म आइपुगेको छु। दु:खले अहिले पनि छाडेको छैन तर दु:खी भएर हिँड्न भने छाडेकी छु। आखिर दुई दिनको जिन्दगीमा के दु:खी भएर हिँड्नु? त्यो धोकेबाज पतिलाई के सम्झनु र? दुईवटा बिहे बेहोरेँ। दुवै पति धोकेबाज परे। दुवै पतिका तर्फबाट ६ जना सन्तान भए। ती सबैलाई दु:खले हुर्काएँ। अहिले उनीहरू आआफ्नो ठाउँमा गरिखाने भएका छन्।

 मचाहिँ एक्लै बस्छु। उनै छोराछोरीलाई पाल्न र हुर्काउन मैले यौनकर्म रोजेँ। त्यसो त मैले प्रशस्तै ज्यामी काम पनि गरेँ। ज्यामी काम गर्दा पैसा थोरै हुने, बालबच्चा पाल्नै नपुग्ने। त्यसैले ज्यामी काम गर्दै गर्दा ग्राहक पाएको बेला यौनकर्म पनि गरेँ। बाध्यता भएपछि नराम्रो मानिएको काम पनि गर्नुपर्ने रहेछ। अहिले यो उमेरमा आइपुग्दा मेरो त्यति धेरै ग्राहक छैनन्। दुईजना नियमित ग्राहक छन्, एकजना मभन्दा बढी उमेरको र एकजना कम उमेरको। आवश्यक परे उनीहरू नै फोन गर्छन्। उनीहरूलाई महिनामा दुईपटक सन्तुष्ट पार्नुपर्छ।

 एकपटकको भेटमा उनीहरूले पैसा भएको बेला दुई हजार दिन्छन्, कहिलेकाहीँ सित्तैमा सेवा गर्नुपर्छ। कहिलेकाहीँ अरू ग्राहक फाट्टफुट्ट भेटिन्छन्। तर, सडकमै चिनिने गरी म यौनकर्मीका रूपमा प्रस्तुत हुन चाहन्नँ। छोराछोरी, नातागोताले देखे के भन्लान्? त्यसैले मेरो आफ्नै ग्राहक मिलाइदिने व्यक्ति छन्, तिनैमार्फत काम हुन्छ। म काठमाडौं बाहिरकी परेँ, गरिबकी छोरी।

 नातागोताले अलि धेरै खेतबारी भएका एउटा काठमाडौंको केटो खोजिदिएछन्, धनी भन्ठानेर। धनीका छोरासँग बिहे गरे मेरो भविष्य सुखद होला भन्ठानेर रे। त्यतिखेर म ११ वर्षकी थिएँ, दुलाहा २७ वर्षका। ती भारत बसेर आएका रहेछन्, उता पनि श्रीमती रहिछन्। बिहेअघि गरिएको सर्तअनुसार मेरो बिहे भएको पाँच वर्षपछि मात्रै केटाको घर जानुपर्ने थियो, तर तीन वर्षपछि नै मैले केटाको घर जानुपर्ने भयो। १४ वर्षको उमेरमा म केटाको घरमा गएँ। केटाले विस्तारै मेरा गहनाहरू माग्न थाले, मैले आज एक जोर भोलि अर्को जोर गर्दै सबै दिएँ। कोठामा के खान्थ्यो कुन्नि गन्हाएर खपिनसक्नु। अहिले बुझ्दा ऊ दुर्व्यसनी रहेछ। मेरा गहना त्यसैमा सकेछ।

 मेरो पहिलो यौनसम्बन्धको कुरा गर्दा अहिले पनि कहाली लागेर आउँछ। मलाई आफ्नै पतिले बलात्कार गरे। त्यो १४ वर्षको उमेर यौनसम्बन्ध गर्ने उमेर हो? म त बेहोश भएछु। होश आउँदा म शान्तभवन (हालको पाटन अस्पतालको पुरानो नाम) मा थिएँ। २२ दिन अस्पताल बस्न पर्‍यो। मेरो क्षतविक्षत भएको यौनांगमा सिलाइ गर्न पर्‍यो। त्यसपछि मलाई मेरा नातेदारले माइती पुर्‍याए। त्यहाँ पुग्दा वाकवाकी लाग्न थाल्यो। रजस्वलाको अनुभव पनि राम्ररी हुन नपाई मेरो पेटमा बच्चा बसिसकेको रहेछ। माइतीलाई पर्‍यो आपत्ति, उनीहरूले केटाको घरमा पुर्‍याइहाले। त्यहाँ मेरो पति भनाउँदो त के भन्छ भने मेरो पेटमा रहेको बच्चा उसको होइन रे।

अनेक आक्षेप खेप्दै त्यो घरमा बसेँ। बच्चा जन्मियो। बच्चालाई त बाँसघारीतिर फ्याँकिदिन्छु पो भन्छ हौ, बच्चाको बाउ त। सुत्केरीलाई न राम्रो खान दिनु छ, उल्टै अनेक लाञ्छना। बच्चा जन्मिएको तीन सातापछि बच्चा च्यापेर माइती हिँडे। बच्चा पाउने बेलामा पेट पाल्न मैले इँटा भट्टामा ज्यामी काम गर्न पर्‍यो। छोरा तीन वर्षको थियो। एक्लै डेरामा बस्न थालेकी थिएँ। फेरि बुवाआमासँग कुरा गरेर एउटा केटा ठिक्‍क पारिदिएछन्। काठमाडौंबाहिरको पहाडी गाउँको त्यो मान्छेसँग बिहे गरिदिए नातेदारहरूले। मेरो भाग्य खोटो रहेछ। ज्यामी काम गरेर महिनाको चार सय आम्दानी हुन्थ्यो। मलाई पाल्न त कता हो कता, उल्टै पैसा पो माग्छ त्यो पति भनाउँदो। पहिले छोरोमात्रै पाल्नपर्थ्यो , अर्को बेकामे पतिलाई पनि पाल्नुपर्ने भयो।

उचाहिँ बेपत्ता। कहिले ६ महिनापछि आउने, कहिले वर्ष दिनमा। आयो, पेटमा बच्चा राख्यो, पैसा माग्यो अनि बेपत्ता भयो। यसै क्रममा पाँच छोराछोरी भए। … त्यसै क्रममा एकजना गाडीवाल साहूसँग भेट भयो, नातामा टाढाको भिनाजु पर्ने। मलाई बच्चा पाल्न गाह्रो भइरहेको थियो। उनैले मेरो हेरविचार गर्ने, गाह्रोसाह्रो पर्दा माया पनि गर्ने। बिहे गरौं पनि भन्थे। मचाहिँ बिहे भनेपछि वाक्‍क भइसकेको थिएँ।

मेरा तीनवटा बच्चा थिए, उनलाई भेट्दा। विस्तारै हामी अलि निकट भयौं। बाहिर घुम्न जान थाल्यौं। उनी आफैं गाडी लिएर आउँथे। उनीसँग म पोखरा घुम्न गएँ। पहिलोपटक उनीसँग पोखरा घुम्न गएको बेला सम्बन्ध भयो। परपुरुषसँग यौनसम्बन्ध भएको त्यो पहिलोपटक थियो। सम्बन्ध निरन्तर रह्यो। जसले मलाई सहयोग गरे, उनीप्रति म समर्पित हुने नै भएँ। यता आफ्नो पतिचाहिँ बेलाबेलामा आउने। पछि दुईवटा बच्चा भए तर ती दुवै अरू कसैको नभएर मेरो आफ्नै पतिका हुन्। पछि ती पार्टनरको जवान छोरा बितेपछि उनीहरूले काठमाडौं छाडे। हामी टाढियौं। मैले अपनाएको पेसाको पहिलो ग्राहक उनै हुन् भन्‍न पर्‍यो। पछि एउटा ड्राइभर आइलाग्यो। एक वर्षसम्म सम्बन्ध भयो। तर, ती परे अलि स्वार्थी। म आफैं टाढिएँ। आफ्नो पतिसँग त छुटिसकेको थिएँ।

 … स्वाभाविक हो, एउटा जवान महिलामा शारीरिक आवश्यकता हुन्छ। तर, मचाहिँ आर्थिक अभावकै कारण यसतर्फ लागेँ। आफैं खोजीखोजी हिँड्नेभन्दा पनि कसैले प्रस्ताव गरे तयार हुन्थेँ। त्यस बेला म एउटा घरमा लुगा धुने काम गर्थें। त्यो धनी परिवार थियो। सायद ती घरधनी आफ्नी श्रीमतीसँग सन्तुष्ट थिएनन् कि ! एक दिन ती घरधनी साहूले भने, ‘म तिमीलाई आवश्यक सहयोग गर्छु। के कसो छ हेर्छु।’

 मैले उनको आशय बुझिहालेँ। आखिर म एक ढंगले यौनपेसामा फसिसकेको थिएँ, अप्ठ्यारो मान्‍ने कुरै भएन। आफूलाई आवश्यक परेको बेला आर्थिक सहयोग गरेकै थिए। आफूलाई सहयोग गर्नेलाई सन्तुष्ट पार्न केको अप्ठ्यारो? साहुनी बिहानै पसल जाने। उनको घरमा कोही नभएको बेला सुटुक्‍क हामीबीच सम्बन्ध हुन्थ्यो। पहिलोपटक पुरुषले कन्डम प्रयोग गरेर यौनसम्पर्क गरेको थाहा पाएँ। उनी भन्थे, ‘कन्डम प्रयोग गरियो भने रोग लाग्दैन, पेटमा बच्चा बस्दैन।’ उनलाई महिनामा दुईपटक सन्तुष्ट पार्नुपर्थ्यो।

… अब म एकप्रकारले पूर्ण रूपले यौन पेसामा आइसकेको थिएँ। बोलाइएको अवस्थामा म होल नाइट पनि जान थालेँ। यता घरमा चाहिँ बच्चाहरूलाई अनेक बहाना बनाउँथे। कहिले अस्पताल जाने भन्नुपर्ने, कहिले नातेदार भेट्न जान्छु भन्‍नुपर्ने। वास्तवमा म ती बच्चाहरू पाल्नैका लागि पुरुषलाई शारीरिक सन्तुष्टि दिन गइरहेकी थिएँ। पहिलो दिनको होल नाइट सेवा अझै बिर्सेकी छैन मैले। एउटा लजमा बिताएकी थिएँ, मैले त्यो रात। पार्टनरलाई चारपटक सन्तुष्ट पारेकी थिएँ। त्यो सेवाबापत मैले एक जोर कपडा र एक हजार दुई सय रुपैयाँ पाएको थिएँ। त्यो राम्रै पारिश्रमिक हो। होल नाइट सेवाको कुरा गर्दा एउटा बिर्सिनसक्नुको रातको घटना छ।

 एउटा लजमा दुई हजार रुपैयाँ दिने भनेर बोलाएका थिए। सम्पर्कअघि मलाई केही पिउन दिए। सुन्तलाको जुस भन्थे, जे होस् मैले पिएँ। सम्पर्कअघि बिजुली निभाइयो। म केही मातेकी थिएँ, पूरै होशमा थिइनँ।यौनसम्पर्क गर्ने एउटा पुरुषको आफ्नै शैली हुन्छ। बेलाबेलामा सम्पर्क हुँदै थियो। तर, पछिल्लो शैली अलि फरक हुँदै गयो। मेरो अनुभवले भन्यो, शैली फरक हुँदै गइरहेको छ। पक्‍कै पनि एउटा मात्रै पुरुषले मसँग सम्पर्क गरिरहेको छैन। उज्यालोपछि मैले पत्ता लगाएँ, मसँग तीनजनाले पालैपालो सम्पर्क गरेका रहेछन्।

 मलाई एउटा कोठामा राखेर थप दुईजना पल्लो कोठामा बसेका रहेछन्, अँध्यारोमा पालैपालो आउँदा रहेछन्। उनीहरूले सातपटक मसँग सम्पर्क गरे। उनीहरूको कर्तुत थाहा भइसकेपछि यसको बदला लिने विचार आयो। ए बाबा, म गरिबीका कारण बाध्य भएर यो पेसामा आएको छु। हेप्न त भएन नि ! त्यसपछि मैले मलाई ‘एकजना मात्रै छु’ भनेर बोलाउनेको सर्ट र प्यान्ट कब्जा गरेँ। र, भनेँ, ‘अहिले तिमीहरूलाई पुलिस लगाएर पक्राउँछु। एकजना मात्रै छु भनेर बोलाउने, अनि तीनतीनजनाले मोज गर्ने? तिमीहरूलाई ठीक लगाउन मैले जानेको छु’ उनीहरू डराए। दुई हजारको ठाउँमा ६ हजार रुपैयाँ दिएपछि उनीहरूलाई छाडेँ। मोराहरूले के पिलाएका थिए कुन्‍नि, भोलिपल्ट पनि कोठामा जान सकिनँ र त्यही लजमा सुतेँ।

… हेर्नोस्, हामीहरू यस पेसामा रहरले आएका होइनौं। मैले १२ वर्षदेखि ७० वर्षसम्मका महिला यो पेसामा लागेका देखेकी छु। कठै, १४/१५ वर्षकाहरू पेटमा बच्चा बोकेर हिँडिरहेका पनि देखेकी छु। साह्रै ठूलो पीडा छ, यस क्षेत्रमा। कलेज पढ्ने विद्यार्थीदेखि वृद्धसम्मले मसँग सम्पर्क गर्ने गरेका छन्। ठिटाहरू हामीजस्ता अलि उमेर ढल्केकाको भावना बुझ्दै माया गरेर सन्तुष्टि लिन्छन्, लामो समय पनि लगाउँदैनन्।

 तर, बूढाहरू लामो समय लगाउँछन्, उमेरले पनि त्यस्तो भएको होला। कतिपय त थकाइ मारीमारी सक्रिय हुन्छन्। यस्तो बेला हामीलाई पनि दिक्क लाग्छ। तर, पैसाको मामिलामा बूढाहरू इमानदार हुन्छन्। पहिले भनेजति नै दिन्छन्। बरु कहिलेकाहीँ त थपी पनि दिन्छन्। यस्तै छ यौनकर्मीको संसार। म फेरि पनि भन्छु, हामीहरू कुनै रहरले यो पेसामा आएका होइनौं। यसको विकल्पमा अरू इज्जतदार पेसा पाइए हामी तुरुन्तै यो पेसा छाड्छौं।

राजधानीको धेरै भन्दा धेरै किचकन्याले सडकमा राती १२ बजे देखि कसरी तर्साउने रहेछ त कुन ठाउँमा .

पहाडको टुप्पामा पुग्दा झम्के साँझ परिसकेको थियो । मेरो साथमा एउटा टर्च थियो त्यसैले पनि मनमा डर थिएन । राजुलाई फोन गरेँ¸ अव कति लाग्छ हँ ? अव एक घण्टामा तँ आइपुग्छस् के कति आत्तिएको ? उतावाट यस्तो जवाफ आयो । ऊ लिन आउँ भन्दै थियो मैले पर्दैन भनेँ । म पहिलो पटक यस्तो पहाडको लामो यात्रा गरेको थिएँ त्यसैले पनि हात खुट्टाहरु दुखिरहेका थिए तैपनि म जानै पर्ने थियो त्यसैले हिडेँ । घरमा बुलुलाई पनि थाहा नै नदिएर हिँडेको आज तेस्रो दिन भैसक्यो ।

हिजो बुलुले फोन गरेकी थिई । मैले अफिसको काममा विराटनगर गएको छु भनिदिएँ । यो मोवाईलले पनि मानिसलाइ राम्रै सुविधा दिएको छ¸मैले उसलाइ ढाँट्न गाह्रै भएन । आज पनि अघि फोन गरेकी थिइ सानी छोरी निदाइसकि अरे । ठूलीले होमवर्क गर्दै छे रे । केटाकाटीहरु पनि यस्तै त हो नि पढ भनेर मान्दै मान्दैनन् तर कम्तिमा होमवर्क गरे भने पनि ठूलो कुरा मान्नु पर्ने । तर पनि छोरीको दिमाख भने कडा नै थियो कतिले त वावु गोत गएकी भन्थे । मलाई खूव माया गर्थी । मैले पनि लैङ्गिक भेदभाव विना नै छोरासरह व्यवहार गर्थेँ । तापनि घरीघरी भने सामाजिक परिवन्धले वाँधिएका हामीहरु कतिपय अवस्थामा समाजको मूखमा बुजो लगाउन नसक्ने यथार्थता त मैले पनि छिपाउन सक्दिन ।

पाइला लामो वनाउँछु भन्दा भन्दै पनि असजिलो महशुस भैरहेको छ । हुन त थकाइ पनि लागिसक्यो । अघि देउरालीमा खाएको केराउको तरकारी र सेल ले पनि अव कति धानोस् ? अँध्यारोले अलि अलि गर्दै च्याप्दै लगेको थियो । म त्यै अँध्याराको बिचवाट जुनकिरी वन्दै नयाँ वाटोमा अगाडि वढिरहेको थिएँ । नयाँ ठाउँ भएकोले पनि डर लागेको थिएन । किनकी दिउँसो हिडिराखेको र परिचित ठाउँमा विभिन्न भनाइ अनुसार भूत¸डंकिनी र किचकन्याको वास रहेको भन्ने सुनेपछि झन डरको मात्रा वढ्दै जान्थ्यो तर त्यहाँ मैले त्यस्तो केही पनि नजानेको हुँदा डरको प्रतिशत खासै थिएन । तापनि अँधेरी रातमा एक्लै अपरिचित वाटोमा जुनकीरी टर्चको भरमा परिस्थिती अली गाह्रो नै थियो । वाटो सुनसान नै थियो । अघि साँझमा खाजा खाएर ओरालो लाग्ने क्रममा घुरमैलो अन्धकारमा एकजना महिलालाइ मैले देखेको थिएँ ।

 उसले मलाइ निकै परिचित आँखाले हेरेकी थिइ¸ म भने नचिनेको झैँ गरी पर नै वसेको थिएँ । तर उसले मलाई नजिकै आएर भनि तपाइँ यहाँ नयाँ हो ? उसले यसरी भनी कि मानौँ ऊ यहाँ नयाँ मानिसहरुको वारेमा मिडियामा रिपोर्टिङ गरिरहन्छे । मैले हो  तर खासै नयाँ त होइन पहिला पनि एकपटक आएको थिएँ भनिदिएँ । तर उसले पत्याइन तपाइँले किन ढाँट्नु हुन्छ ? मैले तपाइँलाइ चिनिसकेकी छु तपाइँ त नयाँ नै हो वरु कहाँ सम्म जाने हो त्यो भन्नुस म पुर्‍याइदिने व्यवस्था गरिदिउँला । मैले इन्कारेँ र एक्लै पनि जान सक्ने कुरा भनेँ । उसले भनी¸ त्यसो भए त ठिकै छ तर तपाइँलाइ भोली केही भैहाल्यो वा बाटोमा भूत वा किचकन्याले छल गर्यो भने चाहिँ हामी गाउँले जवाफदेही हुँदैनौँ है । यो वाटो त साह्रै डरलाग्दो पो छ त तपाइँलाइ सायद् थाहा छैन होला । मलाई यस्ता अदृस्य शक्तिहरुमा विश्वासै लाग्दैनथ्यो । त्यसैले पनि त्यहाँवाट एक्लै अगाडि वढेँ । झोला अली गह्रौँ नै थियो भिडियो क्यामरा¸ ल्यापटप¸एउटा डिजिटल क्यामरा¸ एउटा भ्वाइस रेकडर्र र केही लुगाहरु थिए¸ मेरो झोलामा । तैपनि लामो यात्रा भएको कारण पनि मैले गह्रौँको महशुस गरिरहेको थिएँ । जाडोको समय भएता पनि हिँडाइको तोडले पसिना आइरहेका थिए ।

बाटोमा मुन्तिरवाट खस्राङ खुस्रुङको आवाज आयो मैले झट्टै टर्चको फोकस त्यतैतिर पारेँ । केही देखिएन । वन्यजन्तु जनावार वा कालिजले होला भन्ने लाग्यो । अगाडि वढेँ । केही पर पुग्दा त्यो आवाज अझ वढ्दै गयो । केही गुनगुन आवाज जस्तो पनि सुनिन थाल्यो तर त्यो मानिसको गुनगुन हो वा वनढाडे घुरेको हो पत्ता लगाउन सकिन । जंगल अनकण्टार थियो । अघि राजुले लिन आउँछु भन्दा पर्दैन भनेर व्यर्थै भनेछु जस्तो लाग्यो । अझ देउरालीमा त्यो आइमाइले साथी पठाइदिन्छु भन्दा पनि पर्दैन भनि हिडेँ । म आखिर अलि मुर्ख स्वभावको छु । जंगलमा विभिन्न वाटाहरु फाट्दै गए । म झन् विचविचमा छिरेको अनुभूत गर्न पुगेँ ।

 कताकता स्वास फेर्न पनि गाह्रो भए जस्तो लाग्न थाल्यो । धेरै रुख भएको जंगलमा रातीको समयमा वस्दा अक्सिजनको कमी हुनाले स्वास फेर्न गाह्रो हुन्छ भन्ने मैले साईन्समा पढेको थिएँ । त्यसले मलाई अझ आगोमा घ्यू थपेझैँ भयो । मलाई साँच्चै नै स्वासप्रस्वासमा गाह्रो हुन थाल्यो । मोवाईलमा हेरेँ ८ बजिसकेको रहेछ । नेटवर्कले काम गरेको भए मैले राजुलाई फोन गरेर लिन आइज भन्ने थिएँ । म डराउँदिन भन्दा भन्दै पनि निसास्सिन पुगेँ । चिच्याउँजस्तो दौडौँ जस्तो लडीवडी खेलौँ जस्तो हुन थाल्यो । झोलाको वाहिरी गोजीमा रहेको स्क्वास पानीलाइ तनतनी पिएँ । केही राहत महशुस भयो । छेवैमा रहेको  ढुङगामा एकछिन सुस्ताएँ । पुनः मोबाइल नम्बर डायल गरें तर नेटवर्कले कामै गरेन । त्यसदेखि अलि रिस उठ्यो चाहिँने वेलामा मोवाइलले मलाइ कहिल्यै साथ दिएन । कहिले रिपोर्टिङ गर्दा गर्दै काटिन्छ त कहिले व्याट्रि लो भन्छ । मलाइ त यसले हैरानै पारेको थियो । दुःख परेको वेलामा साथ दिन नसक्ने के को साथि ?

त्यस ठाउँवाट उठेर केही पाइला अगाडि वढ्नासाथ एउटा अनौठो दृश्यले मलाइ अचम्मित वनायो । अगाडि एउटा अजङगको मानिसको अनुहार भएको वस्तु उभिएको देखेँ । मैले टाढैवाट नियालेँ¸ लामा लामा दाह्रा हात्तिका जस्ता देखिएका¸ टाउकोमा सिङ पलाएको कस्तो कस्तो ? नग्राहरु वढेर छुरी जस्ता भएका आवाज ङुर्रर्रर्रर्र  गरेको सिंहको जस्तो । मलाई शुरुमा त मेरो दृष्टि भ्रम होला भनि डर लागेको थिएन तर जव त्यस जन्तुले पाईला चलाएर म भएकै स्थानमा आउन खोज्यो मैले आवाज निकालेर भाग्ने प्रयास गरेँ । डराउँदिन भन्दा भन्दै पनि आङ भरी नै काँढा उम्रिरहेका पो रहेछन् त । म नडराइकन नै डराएँ ।

चिच्याउन खोजेँ आवाज नै निकाल्न सकिन¸ दौडन खोजेँ तर पाइलाहरु नै लल्याकलुलुक हुन थाले एक कदम पनि हिड्न सकिन । त्यो जन्तु मलाई नै कुल्चेर अगाडि बढ्न आँटेको थियो । म ज्यान बचाउन वाटो मुनीतिर झरेँ । झोलामा रहेको खुकुरी अघि नै झिकिसकेको थिएँ । त्यसलाइ दाहिने हातले समाएर अगाडि वढाउँदै तयारी हालतमा थिएँ । यस्तो कि पशु वलीदिने ठाउँमा गर्धन छिनाल्न वधकर्ताले खुँडा उचालेको हुन्छ । एकछिन म प्रायः वेहोशी झैँ हातमा खुकुरी उचालीरहेँ । त्यो खस्राङखुस्रुङको आवाज हराउँदै गयो तर रात भने छिप्पिँदै गएको थियो । त्यसले मलाई केही असहजता थपिरहेको थियो । गाह्रो त यो थियो कि मेरो टर्चको चार्ज पनि सकिने क्रममा थियो त्यसैले मैले अतिआवश्यक स्थानमा वाहेक अरुवेला वाल्दैनथेँ । टर्च नवालेको वेलाको अँध्यारोले गर्ल्याम्मै छोप्दा त चुक घोप्टिएजस्तो नै देखिन्थ्यो ।

म देखि अलि पर खोल्सामा पिलपिल आगो वा कुनै उज्यालो देखियो । पहिला त केहि शंका पनि लाग्यो । अव म भूत पनि हुँदो रहेछ भन्नेमा लगभग विश्वस्त जस्तै भैरहेको थिएँ । त्यो अघि देखिएको अजंगको जनावारले त मेरो लगभग सातो नै लगेको थियो । तर मनमा भने साथ पाएजस्तो पो भएको थियो । म जति नजिकै आउँछु त्यति त्यो वत्तिको उज्यालो चहक वन्दै गयो । नजिकैमा एउटा सेतो साडी लगाएको महिलाकृति पनि देखेँ ।  सायद् एक्लै भएर आगो वालेर यहीँ वास वस्न खोजेकी हुनु पर्छ जस्तो लाग्यो । म ऊसको नजिकै पुगेँ । ऊ भन्दा म नै पहिले बोलेँ । को हुनुहुन्छ ?¸यो राती अँध्यारोमा के गरेर वस्दै हो ? मैले चिनजानको लागि यि दुवै प्रश्‍नहरु सोधेको थिएँ । केही समयपछि उसले ऊ पनि फुलुङ गाउँमा नै जान लागेको भनि । सँगै जाने प्रस्ताव मैले गरेँ । उसले सहजै स्वीकारी ।

त्यसपछि म अगाडि त्यो आईमाइ पछाडि हिड्दै गर्‍यौँ । बाटोमा कुराकानी खासै भएन । घरिघरि म पछाडि फर्केर हेर्थेँ । ऊ धेरै पछाडि देखिन्थी तर एकैछिनमा नजिकै आइपुग्थी । मेरो शरिरसँग टासिने गरी आउँथी । म भने छिटोछिटो गरी पाइला वढाइरहन्थेँ¸ किनकि मलाइ त राजुको गाउँमा छिटै नै पुग्नु थियो । त्यो आइमाइ गुनगुन त गरिरहन्थी तर उसले के भनिरहेकी छ भन्ने मैले वुझ्नै सकिन । मैले त्यो आइमाइलाई टर्च वालेर हेर्दा उसका आँखा मात्रै देखिन्थे शरिर हराउँथ्यो । यस्तो देखेर मेरो मन एक किसिमले भन्नु पर्दा डराउँथ्यो । मैले कतै यो किचकन्या त होईन ? भनि शंका गर्न थालेँ र त्यसलाइ विस्तारै छोएँ र साथमा रहेको रेशमको मसिनो डोरी उसले थाहा नपाउँने गरी कपालको चुल्ठोमा वाँधिदिएँ ।

हामीहरु  जंगल छोडेर गाउँको लागि केही उकालो वाटो लाग्यौँ । विद्युत नभएको हुँदा गाउँ खासै उज्यालो देखिँदैनथ्यो । त्यो आइमाइ निकै नै पछाडि थिइ । गाउँका घरहरु आइपुगे मैले मोवाइलमा हेरेँ¸ रातको १२ वजेको रहेछ । नेटवर्क पनि रहेछ । राजुलाई फोन गरेँ उसले मलाइ नै कुरिवसेको भन्यो । मैले उसको घरको वाटो सोधेर त्यसैतर्फ लागेँ । दोबाटो सम्म त त्यो आईमाई सँगै नै थिइ तर त्यसपछि कहाँ गै थाहा भएन ऊ त्यत्तिकै अलप भै । म राजुको घरमा पुगेँ र उसलाई सवै वताएँ । हामीहरु सुत्ने तरखर गर्दा नगर्दा घरको जस्तामा ढुङगाहरु फालेको आवाज वेसरी आयो । बाहिर हेर्दा केही पनि नदेखिने तर भित्र पसपछि उस्तै हुने । यो क्रम विहान नहुन्जेल सम्म भयो ।

भोलि विहानै हामीहरु त्यो रेशमको डोरीलाइ पच्छ्याउँदै गयौँ । तल खोलाको खोँचको ओडारमा एउटा मानव हड्डीमा वेरीएको अवस्थामा फेला पार्‍यौँ । मैले हो त्यो किचकन्या नै रहेछ भनेँ । गाउँलेहरु पनि त्यसै नै भन्दै थिए । त्यो हाड धेरै वर्ष अगाडि भिरवाट लडेर मरेकी एउटी युवतीको हो भन्दै थिए । उनिहरु त्यस हाडलाइ खोलामा लगेर डढाएर विभिन्न वैद्धिक मन्त्रद्धारा खरानी वनाए । अव न त त्यो वेलुका जंगलमा अजंगको मान्छे देखिन्छ न त त्यो आइमाइ । गाउँका घरहरुमा ढुङगापनि अव खस्दैनन् ।

हो त्यो किचकन्या नै रहेछ …… हो हो म चिच्याएछु । बुलुले भनि के भयो ? यो रिपोर्टिङ गर्ने जागिर पनि कति गाह्रो छ … भन्दै उ गुनगुन गर्दै भित्र पसि । म भने बल्ल झल्यास्स बिउँझेँ । घडि हेरेको विहानको ७ वजिसकेको रहेछ । कस्तो अजंगको सपना देखेछु ? साथिहरुले मलाई वाटोमा कुरिरहेका थिए । छिटोछिटो गरी हिजै मिलाएको झोला वोकेर अदृश्य शक्तिले घरमा ढुङगा हान्ने कुराको रिपोर्टिङ गर्न फुलुङ गाउँ तर्फ लागेँ ।

मात्र २९ सेकेन्डको यो भिडियोमा के छ त्यस्तो जसले गर्दा करौडौं मानिसहरुले हेरे

मानिसको अन्तिम संस्कारको रुपमा जहाँ यसरी शवलाई टुक्रा टुक्रमा काटेर गिद्धलाई खुवाइन्छ

एजेन्सी – चीन सरकारले तिब्बतको परम्परागत सहरको रुपमा चिनिएको ‘लांरुग गर’ सहरका हजारौँ घरहरुलाई भत्काउन निर्देशन दिएको छ । समुन्द्रिक सतहदेखि १३,००० फिटको उचाईमा अवस्थित यस ठाउँलाई बौँद्ध विद्यालयका लागि विश्वभर प्रख्यात मानिन्छ । यहाँ ४० हजारबढी बौद्ध भिक्षु र नन बस्ने गर्दछन् । यस संख्यालाई चीन सरकारले ५ हजारमा सिमित गर्ने इच्छा राखेको छ । लांरुग सहर अर्को अनौँठो प्रथाका लागि पनि चर्चामा रहन्छ ।

यहाँ अन्तिम संस्कारका लागि मानिसको शवलाई काटेर खुल्ला आकासमुनि गिद्धको आहाराको रुपमा छोडिइन्छ । यस्तो परम्परा तिब्बतको किंगघई र मंगोलियामा समान्य रुपमा मृतकको अन्तिम संस्कारको रुपमा मानिन्छ

। यी सब कर्मकाण्ड गरिरहँदा मृतकका परिवारजन सबै जम्मा हुने गर्दछन् र यसो गर्नाले ति मरेका आत्मा स्वर्ग पुग्ने मान्यता उनीहरु राख्दछन् । यस्तो संस्कार तिब्बती र मंगोलियाई वज्रायन बौद्ध धर्मले बढी मान्दछन् । उनीहरु आत्माले छोडेको शरीर बेकामको भाडा जस्तै मान्दछन् र कुनै व्यक्तिको मृत्युपछि शवलाई खुला आकासमुनि त्यतिकै वा टुक्राएर गिद्धलाई छोडिदिन्छन्

। के छ मान्यता ? – उनीहरुको मान्यता अनुसार आत्मा शरीरबाट अलग्यिएपछि स्वर्ग लाने दुत गिद्ध मात्र हो भन्ने मानिन्छ । मृत व्यक्तिलाई अर्को संसारमा पुर्याउँन यसरी शरीरको मांसलाई दान दिनु धार्मिक दृष्टिबाट पनि राम्रो मानिन्छ, किनकि शवलाई खाएर साना–तिना जीवले जीवन पाउँछन् । यद्यपी, तिब्बतीहरुको यस प्रथाको प्रक्रियाका बारेमा पूर्ण जानकारी जम्मा गर्न सजिलो छैन, किनभने यस्तो अवसरमा कुनै पनि बाहिरका वा पर्यटकलाई आउन निषेध गरिन्छ । स्रोत : एजेन्सी

ब्रेकिङ खबर : कांग्रेसको कालो कर्तुतको प्रदाफास ! अस्ति भएको चुनाबमा कांग्रेसलाई भोट नदिई चुनावमा हराएको भन्दै रामसरण महतका कार्यकर्ता तथा काँग्रेस उम्मेदवारद्धारा मध्यरातमा हातखुट्टा बांधेर महिलामाथि कुटपीट घाइतेको स्थिति चिन्ताजनक (तस्वीरसहित)भिडियो सेयर गरि पिडितलाई न्याय दिलाउ -

ब्रेकिङ खबर : कांग्रेसको कालो कर्तुतको प्रदाफास ! अस्ति भएको चुनाबमा कांग्रेसलाई भोट नदिई चुनावमा हराएको भन्दै रामसरण महतका कार्यकर्ता तथा काँग्रेस उम्मेदवारद्धारा मध्यरातमा हातखुट्टा बांधेर महिलामाथि कुटपीट घाइतेको स्थिति चिन्ताजनक (तस्वीरसहित)भिडियो सेयर गरि पिडितलाई न्याय दिलाउ - 

थाहा छ सबैभन्दा कुन जातका नेपाली केटीले यौन सम्पर्क गर्न चाडो राजि हुन्छन् ;नयाँ तथ्य पत्ता लाग्यो !

थाहा छ सबैभन्दा कुन जातका केटीले यौन सम्पर्क गर्न मान्छन् ?

नेपालमा रहेका विभिन्न जातजातिमा रहेका जनसमुदायको प्रकार फरक छ । खासमा उनीहरुको संस्कार अनुसार पनि उनीहरुको बानीमा भिन्नता हुन्छ । खास गरी यौनको ममलामा कुन समुदाय खुल्छ तनी तपाई थाहा त । खासमा नेपाली समुदायमा रहेका जातमा मध्ये

एजेन्सी । संसारभरी नै एउटा मान्यता छ महिलालाई बुझ्न कठिन हुन्छ । केटीहरु कम बोलेर धेरै कुरा भन्छन् । पुरुषले महिलाका कुरा केवल बोलीबाट मात्र बुझ्न सक्दैनन् । उनीहरुको ब्यवहार पनि बुझ्नु महत्वपूर्ण हुन्छन् । महिलाले यौनिक चाहना पनि शब्दमै ब्यक्त नगर्ने एक अध्यनले देखाएको छ । यहाँ महिलाले यौन सम्बन्ध राख्न चाहेको समयमा देखाउने ५ ब्यवहारको चर्चा गरिएको छ ।

१ महिला अनपेक्षितरुपमा तपाइँको शरीरको सामिप्यतामा आउन खोजिन् वा तपाइँलाई छुने बहाना खोजिन् भने बुझ्नुस् उनलाई यौन चाहाना जागेको छ । महिलाहरु खुट्टाको बुढी औंलाले भूइँमा कोतर्न थाले भने पनि उनीहरुको चाहाना बुझ्नु पर्छ । कतिपय स्त्रीहरु च्याटमा त्यस्तै खालका साइन पठाउने वा फोहोर कुरा गर्ने गर्छन् ।

२ यदि स्त्रीले तपाइँको नजिक भएर लामो लामो लामो र गहिरो स्वास लिइरहेको अनुभव गर्नु भो भने उनलाई उत्तेजना भैरहेको छ भन्ने बुझ्नुस् । महिलाहरु उत्तेजित भएपछि गहिरो र लामो श्वास फेर्छन् । महिलाहरु उत्तेजित भएपछि उनीहरुको मुटुको ढुकढुकी पनि बढ्छ । कतिपय महिलाले नजानिदोगरी पुरुषको संवेदनशील भागहरुमा छुने समेत गर्छन् ।

३ यदि कुनै पनि स्त्रीले तपाइँसँग एकान्त होस् भन्ने चाहेको अनुभव गर्नु भो वा धेरै समय तपाइँसँग विताउन चाहेको बुझ्नु भो भने उनी के चाहन्छिन् भन्ने बुझ्न कठिन छैन ।

४ स्त्रीले शारीरिक सम्बन्ध राख्न चाहेमा उनीहरुको शरीरमा पनि परिवर्तन देखिन्छन् । अधिकाँश महिलाको अनुहारमा पनि यो चाहाना भएको कुरा रंगको परिवर्तनले झल्किन्छ । अनुहार रातो हुने वा तापक्रम बढ्ने यस्ता समान्य लक्षण हुन् ।

५ यदि तपाइँसँग रहेकी स्त्रीले तपाइँलाई अंगाली रहेको समयमा आफ्नै शरीर गह्रौं भएको जस्तो गरी कम्मर वा अन्यत्र हात राख्छिन् भने बुझ्नुस् उनलाई तपाइँसँग संसर्ग गर्न मन छ । अझ स्त्रीले तपाइँको ओच्छ्यानमा बसेर ‘कस्तो नरम ओच्छ्यान’ वा त्यसमा पल्टिने जस्ता ब्यवहार गर्न थालिन् भन्ने कुरा बुझ्नुस् उनी के चाहन्छिन् ।

एक रातमा कति पटक सम्म सेक्स गर्न सक्छन केटीहरु ? थाहा पाइरख्नुहोस

योनको मामलामा जानकार तथा विज्ञहहरुले गरेको अनुमानलाई हेर्ने हो भने एक वयस्क पुरुषले एक रातमा कति पटक सम्म सेक्स गर्न सक्छन् भन्ने अझै पनि एकिन भन्न सकिन्न ।

तर एक स्वस्थ तथा वयस्क पुरुषले यौनको चरम सुखानुभोगको आधार मा उसको यौ

नको मात्रा तथा तथा गन्ति गर्न सकिन्छ । पुरुषहरु मदिरा सेवन गरेको अवस्थामा यो अवस्था दोहो¥याउने गरेको पाइन्छ ।

अन्य अवस्थामा यो मात्रा कति हुन्छ त ? थप जानकारी पाउन तल क्लिक गर्नुहोला ।

भाउजुको यौन प्यास त्यो दिन यसरी मेटाएको थिए

मेरो लिङ्ग त्यति ठूलो र लामो छैन । ६ इन्च लामो, गोलाइ होला त्यस्तै ४ इन्च जति । तैपनि म आफ्नो ‘फकिङ्ग स्टामिना’को विषयमा गर्व गर्छु । आजसम्म मैले जम्मा ३ जना केटिहरुसँग सेक्स गरेको छु । ती तिनै जनाले मलाई यस विषयमा खुलेरै प्रशंसा गरेका छन् । एकपटक मसँग सेक्स भएपछि फेरि पनि सबन्ध राख्ने चाहना सबैमा पाएको छु । बिचरा, एकजना भाउजुलाई चाहिँ अर्ग्याज्मको बारेमा केही थाहै रहेनछ । बिहे गरेको ५ वर्षमा त्यसबारे थाहै नपाई कसरी चल्यो होला उनको सेक्स लाईफ, अचम्म लाग्छ । दाइको ताल रहेछ २-४ मिनेट हल्लियो, स्खलन भइहाल्ने, त्यसपछि मस्ताराम निन्द्रामा । फेरि गरौं न भन्दा झर्कने, कति चाहिँदो रहेछ यो आइमाईलाई भनेर गाली गर्ने । दाई विदेश गएपछि ‘राजाको भोटे कुकुर फुक्यो’ भएको रहेछ भाउजुलाई । भन्न नसक्नु, त्यो अर्को कुरा । कुनै न कुनै बहानाले मसँग बोल्न सहयोग माग्न आइरहने उनी ।

म त्यति रसिलो हँसिमजाक गर्ने स्वभाव नभएको मान्छे । मेरो पेशाको कारण पनि त्यस्तो गर्न अलि नमिल्ने, भलादमी पल्टनु पर्ने म । तैपनि उनी मसँग केहि न केहि बहानामा नजिक हुन चाहिरहेको मैले बुझें । मलाई पनि के थियो र । अन्म्यारिड ठिटो, परिआएमा जे होला भन्ने अठोट गरें । हुँदा हुँदा मध्यराततिर पनि उनको मिस्कल आउन थाल्यो । फोनमा कुरा त्यस्तै हुने, “जाडो भो ? सिरकभित्रबाट बोलेको, नाङ्गै सुतिरा’को छु, आउनु सुत्न, खै उता सर्नु है म पनि सँगै सुत्छु, फेरि चकचक गर्न मन लाग्दो हो, कस्तो गाह्रो भइरा’को छ मलाई त ….. ” यस्तै त हुन् हाम्रो वार्तालापको केहि अंश । एक्लाएक्लै भएको बेला यस्ता कुराकानी हुन थालेपछि यसलाई वास्तविकतामा उतार्ने सल्लाह भयो एकदिन । सल्लाह अनुसार शुक्रवार मेरो छुट्टी भएपछि हामी जिल्ला सदरमुकाम जाने भयौं । केहि पर जंगलको छेउमा उनलाई पर्खिएँ ।

उनी आएपछि हामी हुइँकियौं धुलेबाटो बाइकमा । शहर पुग्दा रात परिसकेको थियो । कसैले देख्लान् कि भन्ने ठूलो चिन्ता थियो हामीमा । कसैले देखे होलान् बाल मतलब । चिनेको कसैसँग जम्काभेट चाहिँ भएन । लजमा बसेको त्यो दिन जापानमा सुनामी आएको र त्यसले विध्वंश मच्चाएको समाचार टि.भी.मा आइरहेको थियो, म संझन्छु अझै । घर, कार, इत्यादि पानीमा तैरिदैं बग्दै थिए टि.भी.को स्क्रीनमा । म भने मेरै कल्पनाको धुनमा मस्त भएर बग्दै थिएँ । खाना खाइन्जेल हाम्रो खासै बोलचाल भएन । हामी अलग अलग बेडमा बसेर टि.भी. हेर्दै रह्यौं । खाना खाईसकेपछि भने सुत्नका लागि तरखर भयो । जाडो मौसम भएकोले थप सिरक मगाउने हो कि भनिन् भाउजुले । “पख्नु न भाउजु, अहिले दुवै सिरक एकै बेडमा भइहाल्छ नि, किन चिन्ता गर्नु भएको जाडोको”, मैले ठट्टा गर्दै भनें । उनले पछि बताए अनुसार त्यतिन्जेलसम्म हामीबीच सेक्स नहुने रहेछ भन्ने सोचेकि थिइन् रे उनले । तर त्यस्तो मौकामा चौका नहानेर के को भद्रा हेरेर बसिन्थ्यो र । खाना खाएपछि दुवैजना एउटै बेडमा घुस्रियौं सिरक खापेर । आफ्नै हातमा भएको माल, त्यै पनि सारा रात हाम्रो साथ थियो । त्यसैले हतार गर्नुपर्ने कुरै थिएन ।

बिस्तार बिस्तार गफैगफको लयसँगै मेरो हात मात्तिदै जाँदो थियो । कसरी हामीबीच यस्तो न्यानो संबन्धको विकास हुनपुग्यो, कुरो कहाँबाट टेढिन थाल्यो र हामी यहाँसम्म आइपुग्यौं भन्ने सुक्ष्म विश्लेषण भयो । कुराकानीसँगै उनको शरीरभरि मेरो हात दौडिन शुरु भइसकेको थियो । अति मायालु पाराले मैले उनको शीरदेखि पाउसम्म चुम्दै लगें । उनले पनि साथ दिंदै मेरो सबै अंगको चुम्बन लिइन् । लुगाहरु क्रमश: फुकालिंदै जाँदा थिए । अन्तमा हामी सर्वाङ्ग भयौं । मेरो हात उनको स्तन खेलाउन व्यस्त थियो भने उनको हात मेरो लिङ्ग खेलाउनमा । हाम्रो जिब्रोहरु एक अर्कामा लठ्ठारिदै थिए, ओंठ के थिए होलान्, चकलेट झैं चुसिदै थिए एक अर्काको । अब लास्टमा त्यै हो, खोपी खेल्ने पालो । बिस्तारै साइडबाट नै मेरो लिङ्गले घर्षण दिएको, भाउजुको स्वास बढ्न थाल्यो । निकैबेर त्यसो गरेपछि उनको केहि लागेनछ, मुखले भन्न नसके नि हातले तानेर मलाई माथी चढ्न संकेत गरेपछि मैले नि कुरो त बुझ्नैपर्यो । “कति भयो भाउजु दाई विदेश जानु भा’को?” मैले निधार चुम्दै सोधें । “अब आउने वैशाखमा २ वर्ष हुन्छ । किन र?” प्रतिप्रश्न उनको । “यत्रो समय मन लाग्दैन त भाउजु?” “लाग्छ नि, लागेर के गर्नु र । बौलाएर हिंड्न नहुने ।”

हल्का लज्जालु हाँसोसाथ उनले यति के भनिथिन्, मलाई उग्र आवेग बढेर आयो । “भाउजु, कति दिन तड्पेर बस्नुहुन्छ ? आज म तपाईंको त्यो प्यासी चाहनालाई भित्रैदेखि मेटाइदिन्छु । यत्रो वर्षदेखि जमेर बसेको तपाईंको प्यासलाई लाभासरि म बाहिर निकालिदिन्छु, ल भाउजु ?” तातो तातो सास उनको कान नजिक छर्दै भावनामा बग्दै मैले भनें । उनले पनि “हुन्छ” भन्दै हातले मेरो ढाड सुमसुम्याउन थालिन् । मलाई अरु भन्दा नि यति लामो समय उनको श्रीमान् उनलाई छाडेर परदेशिनुले उनीमा कति चाहना दबेर बसेको होला र आज तीनै चाहनाहरु भुल्कासरि उम्लिएर पोखिंदै छन् भन्ने संझदा अति नै इमोशन बढेको महसुस भयो । त्यै भएर मैले ढिला नगरी उनको प्यासी अंगमा मेरो फनफनाएको कोब्रा सुलुत्त पसाएँ र बेस्सरी ठेलें । उनी “आइया” भन्दै दोब्रिइन् । शायद, यतिका वर्षसम्म सेक्स नगरेकोले उनको योनी साँघुरो भइसकेको थियो होला । तर केहि बेरमा उनको योनीबाट ह्वालह्वाल्ती पानी बग्न थालेपछि आनन्दबाहेक त्यहाँ केहि रहेन ।

आनन्दले गदगद भई भाउजुका आँखा मस्त टोलाएको देख्दा मैले उनको लागि केहि दिंदैछु भन्ने सम्झेर ममा केको बल आयो आयो, खैंचेर छिटो छिटो उफ्रन थालें म । भाउजु पनि एक्कासी तलबाट चाक उठाएर बल गर्न लाग्नुभो । अनि उनको सास भित्रतिर तानियो । मुखबाट अनेक थरि आवाज निस्कन थाल्यो । मैले अझ रफ्तार बढाएँ । ५-६ मिनेटसम्म उहि तेज रफ्तार कायम राखेपछि मेरो स्खलन भयो, भाउजुको त अघि नै भइसकेछ । केहिबेर सुस्ताएपछि भाउजुले मलाई अँगालेर किस खानु भो र भन्नुभो, “के भएको होला आज मलाई, यस्तो त कहिले नि भएको थिएन त ।” “के भो भाउजु?” मैले सोधें । हल्का लज्जालु अनि अलि अलि कामेको स्वरमा भनिन्, “के हो के हो, कहाँबाट चिलाएर आन्द्राभुँडी नै आएजस्तो भयो । यस्तो आनन्द त कहिले नि भएको थिएन ।

म त छक्कै परें लौ ।” “हो र भन्या ?” मैले थोरै आश्चर्य मान्दै सोधें, त्यसभन्दा बढ्ता त आफ्नो पुरुषार्थमा गदगद थिएँ म । कुरै कुरामा उनले दाईसँग सेक्स गरे पनि कहिले नि त्यस्तो फिलिङ नभएको बताएपछि म पनि छक्क परें । बिचरी भाउजुलाई यत्रो वर्ष सेक्स भन्ने चीज केवल छोरामान्छेको लागि मात्र चरमआनन्द प्राप्त गर्ने विषयवस्तु हो भन्ने बुझाइ रहेछ । छोरीमान्छेले त केहिबेर थापिदियो, थोरबहुत आनन्द लियो, त्यति नै होला भन्ने रहेछ ।

अर्ग्याज्म अर्थात चरमोत्कर्ष कुन चरीको नाम हो थाहा नै रहेनछ । त्यस रात जम्मा ३ पटक मात्र सेक्स भयो हामीबीच, बेलुकी, मध्यरातमा र बिहानीपख । त्यसपछि त के थियो र, एकपटक बीचको पर्खाल भत्किसकेपछि ओहोरदोहोर गर्न के को बाधा हुन्थ्यो र । उनको घरमै सुत्ने कोठामा सुटुक्क गयो राति, उनको प्यास बुझायो, राति नै फर्कियो । त्यो मध्यराततिर केही कसैको डर त्रास पनि नलागेको मलाई, के को उन्माद हो । मेरो पनि चाहना मेटिने, उनको पनि प्यास मेटिने । दुनियाँले लुकी लुकी गर्ने, अनि हामीलाई चाहिँ गर्न हुँदैन भनेर सिकाउने । बेला बेला मनको राग शान्त पार्दैमा के नै बिग्रन्छ र ? गतिछाडेर हिड्न पो हुँदैन त । सभ्य तरिकाले गरिने सुरक्षित सेक्सलाई कसैले नकार्न मिल्दैन । कि कसो त ?

काठमाडौंबाट जनकपुर जाँदै गरेको बस दुर्घटना

निजगढ–हेटौंडा सड्कखण्डको जीतपुरसिमरा उपमहानगरपालिका-१ स्थित राजश्व कार्यालयको चेक प्वाईन्ट नजिक बस दुर्घटना भएको हो। काठमाडौंबाट जनकपुरतर्फ जाँदै गरेको ना.७.ख.१६४१ नम्बरको यात्रु बाहक बस दुर्घटना भएको हो।

दुर्घटनामा धनुषाका ३२ वर्षीय किरण साह र महोत्तरीको रतौली–६ का ४५ वर्षीय बल्ला यादवको मृत्यु भएको प्रहरीले जनाएको छ। दुर्घटनामा घाइते भएका मध्ये ५ जनाको अवस्था गम्भीर छ।तीब्र गतिका कारण अनियन्त्रित भई दुर्घटना भएको जिल्ला प्रहरी कार्यालय कलैया बाराले जनाएको छ ।

सबैलाई लसुन राम्रो भएता पनि यस्ता ब्यत्तीलाई हानिकारक हुनेछ ! जानकारी लिऔ !

एजेन्सी । लसुनले हाम्रो खानालाई मीठो बनाउन मात्रै होइन, यसमा पाइने धेरै किसिमका पौष्टिक तत्वहरूले हाम्रो शरीरलाई स्वस्थ बनाइराख्न पनि धेरै मद्दत गर्दछ। लसुनको नियमित सेवनले स्वास्थ्यमा सुधार आउनेमात्रै होइन, केही खतरनाक शारीरिक समस्या र रोगहरूबाट पनि बचाउन सक्दछ।

तर, यदि तपाईँ निम्न ५ किसिमका मानिसहरूमा पर्नुहुन्छ भने, लसुनजस्तो स्वस्थवर्दक कुरा खाँदा विशेष ध्यान पुर्याउनुपर्ने हुन्छ।

लसुनको सेवन गर्न नहुने ५ किसिमका मानिसहरूः

१. कलेजोको समस्या भएको व्यक्ति

ब्याक्टेरियालाई मार्ने एन्टिब्याक्टेरियल र एन्टिभाइरल खानेकुरा भएकोले, मानिसहरूले लसुन खाँदा हेपाटाइटिसलाई ठीक गर्दछ भन्ने विश्वास गर्दछन्। हेपाटाइटिस यस्तो रोग हो, जसले मानिसको कलेजोलाई असर गर्दछ। तर, हेपाटाइटिस भाइरसको उपचारको लागि लसुन खानु उचित हुँदैन। किनभने, लसुनको सेवनले पेट र आन्द्रामा प्रत्यक्ष प्रभाव पर्दछ, जसले हाम्रो आन्द्रामा पैदा हुने ग्यास्ट्रिक एसिडको मात्रालाई कम गर्दछ। जसको कारण हाम्रो पाचन प्रणालीमा नकारात्मक असर पर्दछ। यसले बान्ता हुने, रिङ्गटा लाग्ने जस्ता लक्षणहरू निम्त्याउँदछ। त्यसैले हेपाटाइटिस हुनेहरूले लसुनको सेवन नगर्नुहोस्।

२. झाडापखाला लागेको व्यक्ति

झाडापखालाले ग्रसित भएको व्यक्तिले लसुनको सेवन गरेमा, यसको पीरो स्वादले आन्द्रालाई नकारात्मक असर पुर्याउँदछ, जसको कारण आन्द्रामा घाउ हुन जान्छ र यस्तो अवस्थालाई ‘इन्टेस्टाइनल म्युकोसल हाइपरिमिया’ ९क्ष्लतभकतष्लब िःगअयकब िज्थउभचझष्ब० भनिन्छ। यस्तो अवस्था हुँदा, दिशा गर्दा कडा पेट दुख्ने, दिशामा रगत देखिने, रिङ्गटा लाग्ने र बान्ता हुने जस्ता लक्षणहरू देखा पर्दछन्। त्यसैले, झाडापखाला लाग्दा लसुनको सेवन नगर्नुहोस्।

३. सर्जरी गर्न लागेको व्यक्ति

कुनै पनि किसिमको सर्जरी गर्नुभन्दा २ हप्ता अगाडि देखि लसुन खान छोड्नुपर्दछ। किनभने, लसुनले गर्दा सर्जरी पछि रगत नजम्ने हुन्छ र घाउ बिस्तारै पाकेर सङ्क्रमित हुने गर्दछ।

४. कम रक्तचाप भएको व्यक्ति

लसुनको सेवनले शरीरमा नाइट्रिक अक्साइड र हाइड्रोजन सल्फाइड जस्ता रसायनहरूको निर्माणमा मद्दत पुर्याउँदछ। यी रसायनहरूले मुटुको धमनीहरूलाई आराम दिने गर्दछन्। उच्च रक्तचाप हुनेहरूको लागि लसुन फाइदाजनक हुन्छ तर कम रक्तचाप हुनेहरूको लागि भने लसुनको सेवन खतरनाक हुन जान्छ

५. आँखा रोग भएको व्यक्ति

आँखा रोगीहरूले लसुनको सेवन गर्नुहुँदैन। विशेष गरी आँखा पाकेको व्यक्तिलाई लसुनले हानी पुर्याउने गर्दछ, साथै आँखाबाट रगत पनि निकाल्न सक्दछ। आँखा रोगीहरूले लसुनको सेवन गरेमा आँखामा बादल लागेजस्तो हुने, आँखा दुख्ने, टाउको दुख्ने, स्मरण शक्ति घट्दै जाने जस्ता लक्षणहरू देखा पर्दछन्।

त्यसैले, यदि तपाईँ पनि यी ५ किसिमका व्यक्तिहरूमा पर्नुहुन्छ भने आजैदेखि लसुनको सेवन गर्न छोडिदिनुहोस्। साधारण स्वास्थ्य स्थिती भएका व्यक्तिहरूको लागि लसुन फाइदाजनक भएपनि, माथिका ५ किसिमका मानिसहरूको लागि लसुन खतरनाक हुन सक्छ। तर यदि गल्तीले लसुनको सेवन गर्नुभयो र समस्या आउन थाल्यो भने तुरुन्तै स्वास्थ्य चौकी जानुहोस् र उपचार गराउनुहोस्।-श्रोत:न्यूज२४नेपाल

पोखराको मतगणना केन्द्रामा एस्तो भयो

मलेसियामा म कसरी विग्रिएँ कसरी भनूँ आफ्नो आमा र परिवारलाई !

क्वालालम्पुर । मोबाइलमा घण्टी बज्यो । फोन इन्द्र कुँवरको रहेछ । ‘राम सर, कता हुनुहुन्छ ?’ उनले सोधे । मैले आफू क्वालालम्पुरमै भएको बताएँ । ‘हेर्नुस न, एकजना मानिस फेला परेका छन् । उनलाई केही गर्न सकिन्छ कि भनेर सुगाईवेसीबाट लवकुश सुव्वा सरहरुले फोन गरिरहनुभएको छ ।’ ‘को रहेछन् त ?’ मैले सोधेँ । उनले सुनाए, ‘सधै मातेर हिँड्ने जड्याँहा रहेछन् । लामो समयदेखि दाह्री, कपाल नकाटेका । कपडा पनि दुर्गन्धित । नजिकै पर्न नसकिने गरी गन्हाउछन् रे ।’

त्यसपछि मैले लवकुश सुव्वालाई फोन गरेर सोधेँ । उनले ती व्यक्ति पाँचथरका कमल सिवाकोटी भएको बताए । उनी चार दिनदेखि सुगाईवेसी भन्ने ठाउँमा देखिएका रहेछन् । एउटा नेपालीलाई बिजोक हालतमा देखेपछि लवकुशले कोठामा ल्याएछन् । नुहाउन लगाएर चिटिक्क पारेर नयाँ कपडा फेरिदिएछन् । चार दिनसम्म आफ्नै कोठामा राखेछन् । दुई दिनको घटना लवकुशले सुनाए, ‘सुर्ति किन्न भनेर पैसा मागे । मैले दिएँ । बाहिर गएर अरुसँग पनि पैसा मागेछन् र त्यो पैसाले रक्सी पिएर फिटान भएछन् । हामीले बल्लतल्ल समातेर ल्यायौं । अर्काे दिन कोठामै बाहिरबाट चाबि लगाइदिएर राख्यौं । तर, उनी त झ्यालबाट बाहिर निस्केर दिन थालिसकेछन् ।’

यसरी रक्सीको नशामा २४ सै घन्टा झुल्ने शिवाकोटी नेपाली दूतावास मलेसिया, पिएनसीसी, मलेसियामा रहेका नेपाली संस्थाहरु तथा अन्य सहयोगीहरुको सहयोगमा बुधबार नेपाल फर्किएका छन् । को हुन् कमल सिवाकोटी ? किन परिवार बिर्सिएर रक्सीको कुलतमा फसे ? उनकै शब्दहरुमाः

नागरिकता बनाउनमात्र बुवासँग भेट

मेरो जन्म पाँचथरको थर्पु-३ मा भएको हो । पछि हामी बसाईं सरेर झापाको शान्तिनगरमा आयौं । तर अहिले त लथालिङ्ग जस्तै भएको छ । आमा पनि शान्तिनगरमा हुनुहुन्न रे । अन्तै डेरा लिएर बस्नु भएको छ रे । म परिवारको एक्लो छोरा हुँ । परिवारमा दाजुभाई, दिदीबहिनीहरु कोही पनि छैनन् । म जन्मिएको २२ दिनमा आमालाई छाडेर बुवाले अर्कैसँग बिहे गरेर बाहिरिनुभएको रहेछ । एकपटक नागरिकता बनाउने बेलामा मात्रै बुवासँग भेट भएको थियो, त्यसपछि मैले बुवाको बारेमा कुनै चासो राखेको छैन । आमाले मलाई निकै दुःख गरेर हुर्काउनुभयो । सानोमा अर्काको घरमा मजदुरी गरेर पढाउनुभयो । मैले गाउँकै वीरेन्द्र माविमा ८ कक्षासम्म पढेँ । त्यसपछि पनि पढाउने आमाको इच्छा थियो, तर मैले पढिनँ ।

जम्मु कस्मिरमा चार वर्ष

पढाई छाडेर १८ वर्षको उमेरमा म भारत पसें । आमाले दोकान गर्नको लागि भनेर केही पैसा ऋण लिनुभएको थियो । मैले दश हजार रुपैया मागँं र गाउँकै योगेन्द्र चापागाईसँग भारतको जम्मु कास्मिरको जन्मत भन्ने ठाउँमा करिब चार वर्ष काम गरेँ । त्यहाँ मैले करिब पाँच लाख रुपैयाँ कमाएको थिएँ । केही पैसा आमालाई नै पठाएँ । आमासँग लिएको दश हजार रुपैयाँ पनि फिर्ता दिएँ ।

पुलिसमा भर्ति र लभ म्यारिज

भारतबाट फर्केपछि केही समय मैले नेपालमा त्यत्तिकै बिताएँ । यही बिचमा म नेपाल प्रहरीमा भर्ना भएँ । विराटनगरमा तालिम लिएँ । त्यसपछि मेरो सरुवा तेह्रथुममा भयो । नेपाल प्रहरीमा हुँदा मेरो सुनसरीकी एकजना शाही थरकी महिलासँग लभ पर्‍यो । उनलाई भगाएर तेह्रथुम पुर्‍याएँ । उनीबाट मेरा दुई सन्तान भएका छन् । तर आमालाई बुहारी भित्र्याएको बारेमा भनिनँ । आमालाई थाहा छ तर भन्न चाहनुहुन्न । नेपालमा द्वन्द्व चर्कदै गएपछि मैले नोकरी नै छाडिदिएँ । दुई वर्षभन्दा केही बढी समय मैले नेपाल प्रहरीमा विताएँ ।

मलेसियाको यात्रा

घरमा केहि वर्ष बसेपछि मैले मलेसिया जाने सोचाई बनाएँ । किनकि मलाई नेपालमा चाहेजस्तो भएको थिएन । संगत पनि त्यस्तै-त्यस्तै थियो । म काठमाडौं आएँ र पासपोर्ट बनाएँ । त्यहाँ मैले एकजना एजेन्ट फेला पारेँ । उसलाई ७० हजार बुझाएर २०११ सालको मे २ तारिखका दिन मलेसिया आएँ । मलेसिया आउँदा हामीलाई बंगलादेशबाट पठाइएको रहेछ । त्यहाँ हामीले सात दिनसम्म एयरपोर्टमा बस्नु परेको थियो । सात दिनपछि हामी क्वालालम्पुर आइपुग्यौं । एजेन्टले हामीलाई बोस्टन होटलमा लगाइदियो । नेपालमा हामीलाई ९ सय रिंगेट हुन्छ भनिएको थियो, तर हामीले यहाँ ५ सय ४६ रिंगेट मात्र पायौं । त्यही पैसाबाट आफै खानुपर्दा कति पनि बच्दैनथ्यो । एघार महिना कम्पनीमा काम गरेपछि म भागें र मेरा दुःखका दिन शुरु भए ।

काम छोड्दै हिँड्दै

कम्पनी छाडेपछि मैले जोहोरबारुको तामान गंभिरामा रहेको भर्ष भन्ने कम्पनीमा करिब १५ महिना काम गरेँ । तलब पनि पन्ध्र सय रिगेट जति आउथ्यो । तर मसँग पासपोर्ट थिएन । पासपोर्ट नभएकालाई नराख्ने भनेर मलाई निकालिदियो । त्यसपछि म पेनाङ पुगें । पेनाङमा मोटरसाइकलको रिङ बनाउने कम्पनी थियो । त्यहाँ मैले सात महिना काम गरें । होस्टल टाढा थियो । तलब बुझेको दिनमै बाटोमै लुटिन्थ्यो । तीन महिनाको तलब लगातार चोरी भयो । अन्ततः मैले त्यो कम्पनी छाडिदिएँ । त्यसपछि म गेन्तिङ हाइल्याण्ड पुगें । त्यहाँ एउटा रेष्टुरेन्टमा १४ महिना काम गरें । पछि त्यहाँ पनि पासपोर्ट नभएकालाई नराख्ने भनेपछि काम छोड्नुपर्‍यो । त्यसपछि शाहआलममा सेक्युरिटी कम्पनीमा एक महिना काम गरें । कम्पनीमा रहेका साथीहरुले स्थानीय एकजनालाई कुटपिट गरेपछि खतरा होला जस्तो लाग्यो र त्यहाँबाट पनि छोडेर हिडें । त्यसपछि आलोस्तार पुगें । त्यहाँ मेरो गाउँकै विक्रम उप्रेती भन्ने व्यक्ति भेटिए । उनले काम लगाइदिए । तर उनी नेपाल फर्किएपछि काम नै दिएन । अनि फेरि पेनाङमै एउटा सुपरमार्केटमा काम गरें । एक महिनामा पटक-पटक प्रहरीले छापा हानेपछि त्यो ठाउँ पनि छाडिदिएँ ।sajhapage

साहुको छोरालाई पिटियो

काम गर्दै छोड्दै हिँड्ने मेरो आदत नै भइसकेको थियो । फेरि मैले पेनाङकै एउटा कुखुराको औषधि उत्पादन हुने कम्पनीमा काम गरें । तलब दिएको दिन साथीसँग मिलेर टन्न रक्सी खान्थें । एक दिन रक्सी खाइरहेको बेला कम्पनी मालिकको छोरा काममा बोलाउन आयो । उसले हामीलाई एक घण्टाभित्र काममा आउनू भन्यो । तर हामी गएनौं । बरु उल्टै अर्काे बोतल पनि सिध्याएर बस्यौं । मालिकको छोरा फेरि बोलाउन आयो । तर हामीले उल्टै उसलाई पिटेर पठायौं । त्यसपछि म केलनतानमा पुगें । त्यहाँ डुंगामा काम थियो, सामान लोड-अनलोड गर्ने । त्यहाँ पनि नियमित रक्सी खान्थें । एक रात इमि्रगेसनले छापा हान्यो । बल्लतल्ल फुत्कन सफल भएँ । त्यो काम पनि छाडिदिएँ ।

त्यसपछि रावाङ भन्ने ठाउँमा आइपुगें त्यहाँ करिब दुई महिना सेक्युरिटी कम्पनीमा काम गरें । तर पासपोर्ट बनाइदिने भन्दै तलबै काट्न थालेपछि छाडिदिएँ । त्यसपछि फेरि जोहोरबारु पुगें । जोहोरबारुको एउटा नेपाली होटलमा काम गरें । काम गरेको होटल नजिकै अर्काे होटलमा छापा हानेपछि त्यो ठाउँ पनि रामो लागेन र छाडिदिएँ । त्यसपछि मुहारको फर्निचर कम्पनीमा काम गरें अनि छाडें । फेरि सेरडाङमा टायर कम्पनीमा काम गरें । अनि इपो नजिकै तान्जुङ मालुमामा पनि काम गरे । मलेसियाको सावा र सारावाक भन्ने ठाउँभन्दा बाहेक लगभग मलेसियाका सबै ठाउँ चहारें । यसरी मलाई कुनै पनि ठाउँमा लामो समय काम गर्न मनै लाग्न छाड्यो । एक महिना यता, अर्काे महिना कता-कता । कतै बाध्यता थियो भने कतै साथीभाइको लहैलहै । यस्तो हुँदासम्म पनि मैले कमाएको केही पैसा भने नेपाल पठाइरहेको थिएँ ।

रक्सीको लत

दुई वर्ष अगाडि मैले सुगाई भन्ने ठाउँमा गोरु पाल्ने साहुकोमा काम गरें । त्यहाँ सुरक्षित पनि थियो । प्रहरीहरुको चेकिङ पनि हुँदैनथ्यो । त्यहाँ श्रीलंकनहरु पनि काम गर्थे । उनीहरु घरमै रक्सी बनाउथे । मैले खोजेजस्तै भइदियो । उनीहरु रक्सी बनाउथे र मलाई दिन्थे । म पनि मज्जाले घुट्काइदिन्थें । रक्सीको नशा त्यहीँबाट गढ्यो । थोरै पैसामा पनि उनीहरु बोतलका बोतल दिन्थे । तर रक्सी खाएर काममा नगएपछि म कामबाट निकालिएँ । मैले फेरि श्री मान्जुङ भन्ने ठाउँमा कन्स्ट्रक्सनको काम गरें । तर रक्सी खाएर खाने काममा नजाने गरेपछि त्यहाँ पनि निकालिदियो । त्यसपछि म सुरुमा आएकै ठाउँ पेनाङ पुगें । होस्टलमा साथीहरुको खाना बनाइदिन्थें । त्यसवापत उनीहरु मलाई रक्सी खुवाउथे । मलाई योभन्दा के चाहियो । साथीहरुले तलब बुझेको दिनमा सबैले पैसा पनि दिन्थे । त्यो पैसा सबै मैले रक्सीमै उडाएँ । हामी बस्ने नजिकै अर्काे होस्टलमा बस्ने स्थानीयसँग पानीको विषयमा झगडा भएपछि म त्यहाँबाट पनि निकालिएँ ।

भातभन्दा रक्सी प्यारो, सडकमै बास

म यति नराम्रोसँग कुलतमा फसें कि मलाई भातभन्दा रक्सी प्यारोे लाग्न थाल्यो । अब काम गर्न सक्ने अवस्था नै मेरो भएन । रक्सी खान पाइनँ भने मेरा हातहरु काँप्न थाल्थे । पैसा भएको बेलामा किनेर खान्थें, होइन भने सडकमा बसेर मानिसहरुसँग दुई-चार पैसा माग्थें । माग्ने बहाना बनाउनको लागि म खप्पिस भैसकेको थिएँ । उनीहरु मलाई धेरथोर पैसा दिन्थे र म त्यो पैसा रक्सीमा सिध्याउथें । मेरा कुनै बास बस्ने स्थायी ठाउँ थिएन । पैसा माग्यो, रक्सी खायो । बाटो, पुल, पार्क जहाँ पायो त्यहीँ सुत्ने गर्दथें । नशाले छाडेपछि फेरि माग्न शुरु गर्थें र फेरि यो क्रम चलिरहन्थ्यो ।

दुई वर्ष मागेर चल्यो

करिब दुई वर्ष मैले मागेरै चलाएँ । आमा, श्रीमती, छोरा-छोरी छन् भन्ने नै मैले भुलिदिएँ । मलाई कुनै कुराको हेक्का नै भएन । एकमात्र सहारा रक्सी थियो । दिमागमा एउटै चिन्ता हुन्थ्यो, रक्सी खान पैसा कसरी जुटाउने । ‘मनकारी’हरुले रक्सी दिँदा कम्ति आनन्द लाग्दैनथ्यो ।

उद्धारको पहल

जब म सुवाईबेसी भन्ने ठाउँमा आएँ, त्यहाँ एउटा कम्पनीमा काम गर्नुहुने लवकुमार सुव्वासँग भेट भयो । उहाँले मलाई आफ्नो कोठामा ल्याउनु भयो । उहाँलाई पनि ‘दाइ पैसा दिनुस् न’ भनेर बाहिर गएर रक्सी खाइसकेको थिएँ । चार दिनसम्म उहाँहरुले मलाई निकै माया गरेर राख्नुभयो । म कसैको नजिक जान नसक्ने अवस्थामा थिएँ । मलाई सबैले ‘माग्ने’ भन्थे । उहाँले मेरोबारेमा सबै कुरा बुझेपछि इन्द्रदाइलाई फोन गर्नु भयो । इन्द्रदाईले रामचन्द्रलाई गर्नुभयो । उहाँले को-कोलाई गर्नुभयो थाहा भएन । मलाई चार दिन पछाडि नेपाली दूतावास ल्याइपुर्‍याइदिनु भयो । दूतावासको सहयोग पाएँ । रक्सीले कसरी बिगि्रएँ म भनेर मैले त्यहाँ पाँच मिनेट जति करीब ८० जना नेपालीहरुको बीचमा आफ्ना कुराहरु राखें । साथीहरुले दूतावासमै चन्दा उठाइदिनुभयो ।

परिवार खोज्नुछ

लामो समय म घर-परिवारबाट सम्पर्कविहीन थिएँ । पछि म फेला परेको खबर फेसबुकभरी फैलियो । तर नेपालमा मेरा ठेगाना पत्ता लगाउन भने समस्या थियो । किनकि म पाँचथरमा जन्मेको थिएँ र सबैलाई म पाँचथरकै भन्ने थियो । तर, शान्तिगर झापाको नाममा पासपोर्ट थियो । पासपोर्ट काठमाडौंबाट निकालेको थिएँ । आमा पुरानो ठाउँबाट सरेर अर्काको घरमा डेरामा हुनुहुँदो रहेछ । नेपालमा भएका समाजसेवी कमल पोखरेल, पत्रकार नारायण अर्यालले घरमै पुगेर आमालाई भेटेर फोटाहरु पठाउन थाल्नुभयो । नेपाल प्रहरीका असई योगेन्द्रप्रसाद यादव, दिपक दास, मिरा भट्टराईहरु पनि खोजी कार्यमा लागेपछि सजिलो भयो । करिव दुई वर्षदेखि मेरो कसैसँग पनि सम्पर्क भएको छैन । श्रीमती र दुई छोराहरु अहिले कहाँ छन् मलाई पनि थाहा छैन । नेपाल पुगेपछि उनीहरुको खोजी गर्नुछ ।

बल्ल होस आयो

अहिले मेरो चेत खुलेको छ । विदेशमा म किन आएको थिएँ भन्ने कुरा नै मैले भुलेको थिएँ । खास गरेर म अवैधानिक नभएको भए यो अवस्थामा पुग्ने थिइनँ । किनकि अवैधानिक हुँदा कसैको पनि मतलब नहुँदो रहेछ । साहुले काम नदिए नदिओस् अर्काेमा गरिहालिन्छ भन्ने हुँदोरहेछ । जहाँ जाऊँ उस्तै साथीहरु फेला परे । एक पेग पिउँ न भन्दाभन्दै आज यो अवस्थामा पुगें । मलाई संगतले जड्याहा गरायो ।

आमा म आएँ

मलेसियामा रहेका सबै नेपालीहरुको सहयोगले नेपाल फर्किँदै छु । म कसरी मेरो आमा अनि परिवारको अगाडि मुख देखाउँ जस्तो भएको छ । मलेसियामा म कसरी विग्रिएँ कसरी भनूँ आफ्नो आमा र परिवारलाई । आफ्नी आमालाई यति भन्न चाहन्छु कि अब म सुध्रने छु । काठमाडौंमा पुगेपछि केहि समय सुधारगृहमा बस्ने योजना छ । विगतमा मैले धेरै भूल गरेँ । अब यसलाई नदोहोर्‍याउने प्रण मैले गरिसकेको छु । पैसा कमाउन विदेश गएको छोरा चन्दा उठाएर घर फर्किएको थाहा पाउँदा आमालाई र परिवारलाई कस्तो होला ?sajhapage